Dama ciężkich obyczajów recenzja

Mam dla Was propozycją komedii kryminalnej, jednej z dam polskiej sceny literackiej. Marta Obuch to specjalistka od wprawiania mnie w dobry humor. Już od kilku lat książki pisarki towarzyszą mi w czytelniczej przygodzie. Zawsze gdy dopada mnie chandra, a na horyzoncie widać problemy sięgam po komedie. Te w wykonaniu Marty Obuch uwielbiam.

„Dama ciężkich obyczajów” dotarła do mnie tuż po premierze (30.06) i od razu zaczęłam ją czytać. I teraz zapewne zastanawiacie się, dlaczego dopiero dzisiaj o niej piszę. To długa historia o zaginionym kartonie i ciągnącym się niemiłosiernie długo remoncie. Nie będę Was zanudzać szczegółami, bo zapewne znacie to z autopsji. Przejdę do książki, która jest w tym poście bohaterką.

Co wspólnego może mieć wiolonczelistka z prostytutką i czy policjant może zostać gangsterem? Czy można odzyskać skradzione rzeczy i układać się z mafią? Na pierwszy rzut oka to wydaje się nieprawdopodobne, ale nie w komedii kryminalnej. Tu wszystko może się zdarzyć! Każdy absurd i niekonwencjonalne podejście bohaterów jest atutem tej historii. Naprawdę świetnie się bawiłam i uśmiałam do łez.

W tę niebanalną fabułę wplątanych jest kilku bohaterów. Prym wiodą trzy kobiety, z których każda jest osobliwą postacią, policjant działający pod przykryciem i bezwzględna mafia. Jest kradzież, są rozboje i oczywiście pojawia się trup, bez którego nie mogło się obyć. Mnogość bohaterów i wątków może trochę przytłaczać, ale nie w tym przypadku. Pani Marta zadbała o to, żeby wszystko było jasne i klarowne. Czytelnik nie musi się zastanawiać, kto jest tym dobrym, a kto złym. Wystarczy tylko, że wczuje się w klimat i zaufa autorce.
Dobrze wykreowani bohaterowie, czarny humor, niezliczona ilość gagów, gierki słowne i dobrze poprowadzona intryga sprawiają, że od książki trudno się oderwać. Uwielbiam komedie w absurdalnym wydaniu, które ocierają się o kryminał, ale nie mrożą krwi i nie wywołują ciar, ale za to są zabawne, nieprzewidywalne i zaskakujące.

To nie było moje pierwsze spotkanie z piórem Marty Obuch i zapewne nie ostatnie. Nie potrafię sobie odmówić dobrej zabawy. Skusicie się?