W pierścieniu ognia recenzja

No i mamy II tom Igrzysk śmierci! Życie Katniss zupełnie się zmienia. Nie musi martwić się o pieniądze, czy wyżywienie rodziny. Również nie musi martwić się o to, że znów trafi na arenę. Jednak wciąż nie potrafi się przyzwyczaić do nowego domu, nie wie nawet czym wypełnić czas, skoro teraz polowanie to nie przymus. Nadchodzą kolejne- 75 Głodowe Igrzyska. Na każde ćwierćwiecze przygotowany jest odpowiedni program, na przykład podwojona liczba trybutów. Nikt nie spodziewa się, co przyniosą 75 igrzyska…

Wydawałoby się, że wszystko ładnie, pięknie a nagle nadchodzi BUM i Katniss znów wraca na arenę. Sposób w jakim opisane są jej czucia sprawia, że tam nie ma już Katniss tylko jestem ja. Książka napisana jest bardzo sprawnie, co sprawia, że nie można się od niej oderwać. Plusem są idealnej długości opisy- nie za krótkie, nie za długie. Tak, Collins wykazała się wyczuciem :) . W dystryktach dochodzi do buntów. Katniss spotyka też uciekinierki spod znaku Kosogłosa. Kosogłos był ich symbolem- symbolem sprzeciwu.

Dodajmy, że Peeta trafia na Głodowe Igrzyska po raz drugi. Rzecz jasna Katniss nalegała by na igrzyskach zmierzył się Haymitch, no ale przeżyć miłosnych ciąg dalszy…

Dobrze, przejdźmy do przeżyć z areny. Sądzę, że teraz sposób w jaki Katniss odczuwa kolejne igrzyska jest inny. Myślę, że to dlatego, iż teraz nie jest to dla niej obce. Od razu po ogłoszeniu programu 75 igrzysk zaczęłam podejrzewać, że Snow sam je ustanowił. To byłoby dla niego bardzo wygodne rozwiązanie. Uciszyłby bunty zabijając samą Katniss- tą, która sprzeciwiła się regułom igrzysk ocalając siebie i Peeta.

Arena jako gigantyczny zegar! Idea była naprawdę wspaniała. Wszystkie kataklizmy zachodziły o danych godzinach, w określonych częściach.

A koniec? Koniec jest bardzo tajemniczy. Katniss stara się zniszczyć pole siłowe, aż tu nagle zabiera ją poduszkowiec. Podsumowując: jeśli ujęła Cię pierwsza część tej serii, szybko sięgnij i po tą! :)