Wybacz, ale będę ci mówiła skarbie recenzja

Ogromną radość zawsze sprawiały mi powieści Federico Moccia. Przyznam jednak szczerze, że do tej mam szczególny sentyment, jak i do jej drugiej części. Lubię do nich wracać. Poza urokiem pięknego Rzymu autor ukazuje w nich codzienności, podążanie za marzeniami. Lubi w swoich powieściach wychodzić poza pewne schematy. A swoją powieścią demonstruje, że nie szuka się powodów do miłości. Jeśli się kogoś kocha to kocha pomimo wszystko. Tak jest w przypadku głównych bohaterów, których dzieli różnica wieku dwudziestu lat, jednak pomimo to zakochują się w sobie. Z jednej strony jest licealistka Nikki, a z drugiej mężczyzna ustatkowany, jakim jest Alex. Czasem wystarczy jedno zderzenie by potoczyła się seria różnych zdarzeń. Autor w sposób wnikliwy prowadzi fabułę pełną zwrotów akcji. Nie można się od niej oderwać, jak już się zacznie czytać. Pełna humoru, a zarazem nie obawiająca się różnych trudnych tematów fabuła, sprawia, że książka ta staje się najpiękniejszą ucieczką. Od czego ucieczką? Od naszych problemów. Czytając tę książkę całkowicie zanurzamy się w niezwykłości uroku historii tych dwojga osób. Nie jedna osoba może odnaleźć odpowiedzi na pytania, z którymi zmaga się w aktualnym życiu. Inni z kolei mogą utożsamić się z głównymi bohaterami i uciec z nimi w miłość, w najpiękniejsze zakątki Włoch. Można zatopić się w najpiękniejszej, szalonej ucieczce. A przy okazji dowiedzieć się o co dokładnie chodzi z latarnią morską. Jaki urok i tajemnice ze sobą skrywa? Gwarantuję, że książka potrafi zarówno rozbawić, jak i wzruszyć. Czytelnik podążając za losami Alexa i Nikki często będzie stawał na rozstaju wyboru, który z nich ma rację. Każdy będzie przeżywał razem z nimi ich każdy dzień opisany w książce. Ich każdy wybór. Czytając tę powieść, uciekając razem z Nikki i Alexem, pomyślałam sobie, że prawdziwa miłość ma nie jedną przeszkodę postawioną na drodze, szczególnie, gdy coś jest nie według schematu innych ludzi. Bo co ludzie powiedzą? Tyle lat różnicy? Jednak Alex i Nikki pokazują, że jeśli się kocha to należy uciec w to kochanie pomimo schematów w głowach innych ludzi, bez mnożenia powodów, które by bardziej dzieliły niż łączyły. Wystarczy zaryzykować. Ja polecam książkę z czystym sumieniem. Mam nadzieję, że każdy odkryje w niej coś dla siebie i zrelaksuje się przy niej.