Ostatni pociąg recenzja

Mam nadzieję, że to pierwsza z wielu przetłumaczonych powieści tej autorki. Oczarowała mnie jej twórczość i pragnę poznać jej więcej.

Powieść "Ostatni pociąg" porusza szeroko pojęty temat prób ratowania dzieci żydowskich. Choć to fikcyjna opowieść to oparta na prawdziwych działaniach Holenderki Geertruidy Wijsmuller-Meijer, która uratowała wiele dziecięcych istnień.

Austria rok 1936. Piętnastoletni Stephan, pochodzący z zamożnej rodziny żydowskiej jest ogromnym pasjonatem kultury i sztuki. Matka jego najlepszej przyjaciółki Zofie, wydaje gazetę antynazistowską. Gdy trafia do aresztu a rodzice Stephana zostają pozbawieni wszystkiego, jedyną nadzieją jest ucieczka dzięki pomocy Truus Wijsmuller.

"Odwaga nie polega na nieodczuwaniu strachu, lecz raczej na tym, żeby wyjść mu naprzeciw i stawić czoło".

Autorka dość blisko pozwala nam poznać swoich bohaterów powoli wprowadzając nas w ich świat. Nie sposób ich nie polubić a ta sympatia sprawia, że po cichu im kibicujemy. Poruszająca historia cichego bohaterstwa Truus, przez dzieci zwanej ciocią Trusią, która sama nie mogła ich mieć a miała do nich fantastyczne podejście. Niezwykle ciepła i empatyczna osoba o ogromnym sercu, cieszę się, że jej postać nie zginęła w mrokach historii i mogłam choć trochę ją "poznać".
Filozoficzne i nadzwyczaj dojrzałe rozmowy dwójki nastolatków mogą momentami wprawić w osłupienie, ale nie zapominajmy, że Zofie to geniusz matematyczny a Stephan niezwykle wrażliwy artysta.
Śledzimy równolegle toczące się historie: Truss i jej sposoby na transport dzieci żydowskich oraz parę złaknionych wiedzy i życia nastolatków, których świat rozpadnie się na kawałki. Krótkie rozdziały i ich przeplatanie, utrzymują naszą uwagę i ciekawość mając wpływ na szybkość lektury.
Zawsze zaskakuje mnie to, jak tego typu historie potrafią być ciepło i wzruszająco przedstawione, czytam z nieskrywaną przyjemnością ale też strachem o losy moich ulubieńców.

Książka jest nierówna, są momenty znużenia, zwłaszcza gdy mowa o polityce ale są też momenty chwytające za gardło, gdy nie potrafię powstrzymać łez.

Muszę też wspomnieć, że książka została niezwykle pięknie wydana. Niewątpliwie ucieszy oko niejednego estety. Twarda oprawa, w środku fragmenty artykułów z czasów wojny oraz podział na cztery części, który podkreśla powtórzona grafika z okładki.