Szklany klosz recenzja

Nawet w dzisiejszych czasach kiedy o depresji mówi się wprost i robi wszystko aby choroby psychiczne nikogo nie stygmatyzowały zdarzają się przypadki które przypominają nam jak ciężkie i pełne bólu jest życie osób nimi dotkniętych. Niestety zdarza się że ten ciężar jest trudno udźwignąć i jedynym rozwiązaniem wydaje się śmierć. Każdy taki przypadek to ogromna tragedia po której zostają pytania bez odpowiedzi z którymi muszą mierzyć się najbliżsi. Czy zrobiło się wszystko aby pomóc? Dlaczego przegapiło się ten krytyczny moment kiedy jeszcze można było coś zrobić? Pozostają wyrzuty sumienia, rozpacz i poczucie pustki.

Sylvia Plath popełniła samobójstwo w wieku 31 lat. Otruła się gazem wcześniej zamykając dwójkę swoich malutkich dzieci w dobrze wentylowanym pokoju. To nie była jej pierwsza próba samobójcza ale tym razem udana.
"Szklany klosz" to najbardziej znany utwór tej wybitnej pisarski i uzdolnionej poetki. Czerpiący garściami z jej własnych doświadczeń opowiada historię młodej dziewczyny która wchodzi w dorosłe życie pełna marzeń i planów jednak irracjonalny strach przed przyszłością, narastająca niepewność co do słuszności podjętych decyzji i niewiara w swoje zdolności powoli ją paraliżują i uniemożliwiają normalne funkcjonowanie.
Esther Greenwood powoli wycofuje się z życia i z każdym dniem coraz bardziej podpada w obłęd. Kiedy nic nie dają sesje terapeutyczne a objawy się nasilają i doprowadzają do nieudanej próby samobójczej trafia do zamkniętego ośrodka psychiatrycznego gdzie musi skonfrontować się ze swoją chorobą.

Tej książki nie sposób czytać bez kontekstu. Znając losy Sylvii Plath jej przekaz dociera do nas ze zdwojoną siłą. Ta walka o powrót do normalnego życia porusza czytelnika do głębi. Zgadzam się z opiniami że gdyby nie biografia autorki "Szklany klosz" nie stałby się powieścią tak znaną i w niektórych kręgach uważaną za kultową. Ale stał się i warto ją przeczytać bo pokazuje że granica między tzw. normalnością a szaleństwem okazuje się być niezwykle krucha.

Polecam!