Klub Dumas recenzja

Arturo Pérez - Reverte "Klub Dumas".

Lucas Corso - łowca książek - dostaje zadanie od miliardera i bibliofila, aby odszukać i porównać "Dziewięcioro Wrót". Jednocześnie od przyjaciela dostaje rękopis "Winda Andegaweńskiego" z "Trzej Muszkieterowie". Niby książki nie są powiązane, a jednak Corso nabiera podejrzeń, że coś tu nie gra. Ktoś go śledzi, ściga, próbuje odebrać torbę, w której znajdują się obie książki. A właściwie księga i rękopis Dumasa. Początkowo wydawało się, że to będzie rutynowe zajęcie. Porozmawiać z odpowiednimi ludźmi. Dowiedzieć się, czy to, co teraz posiadał przy sobie to oryginały, czy fałszywki. Jednak bardzo dobre fałszywki. Sprawy się komplikują. Ktoś ginie, ktoś okazuje się zdrajcą, ktoś dostaje zadanie pilnowania Lucasa. Corso jest coraz bliżej poznania prawdy, pali za sobą mosty. A prawda i tak go zaskakuje. No, może część prawdy. Co lepsze... Corso coraz bardziej przekonuje się, że fikcja literacka ma bardzo wiele wspólnego z rzeczywistością. Można by rzecz, że Lucas jest powieściowym bohaterem. Jest jedna wielka zagadka, wbrew pozorom na jej czele stoi jedna osoba.

Uwielbiam "Dziewiąte Wrota". Dużo czasu zabrało mi, by wziąć się w końcu za książkę. I nie jestem zawiedziona. Wręcz przeciwnie. Książka ma wspaniały charakter. Ciężki, chwilami mroczny, przede wszystkim tajemniczy. Akcja toczy się leniwie, poznajemy po części przeszłość głównego bohatera. Mamy ogrom powiązań z "Trzej Muszkieterowie". Same "Dziewięcioro Wrót" daje uczucie grozy. Pomimo powolnej akcji, niewielu momentów pasujących do horroru, miałam ciary na ciele. Zatopiłam się w przygodzie bohatera. Byłam autentycznie ciekawa (mimo, iż film znam praktycznie na pamięć). Nie wiem w sumie czemu, ale bardzo lubię postać Corso (tak, oczywiście widzę go jako Johnny Depp). A przecież Corso to zadufany w sobie mężczyzna, zależy mu tylko na pieniądzach, a jednak kocha książki. Ten jego wilczy uśmiech... Po prostu uwielbiam. Nic na to nie poradzę...

Jedyne czego bym chciała, to rozwinięcie jego relacji z Irene. Owszem, można się domyśleć, kim dziewczyna jest, albo kim chciałoby się, aby była. A jednak... Cholernie (wybaczcie) ciekawi mnie, jak potoczyły się ich dalsze relacje. No cóż ... Muszę obejść się smakiem.

Podsumowując. Książka ma bardzo różne opinie. Przez niektórych jest uwielbiana, przez innych nienawidzona. Osobiście dopisuję się do pierwszej grupy, z czystym Serduchem mogę polecić. Każdemu, nie tylko tym, którzy oglądali film, a nie czytali książki. Gdybym mogła cofnąć czas, oczywiście najpierw wzięłabym się za powieść. Ale jak to mówią... Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Warto!