Oczami Alexandry recenzja

Kolejny kontrowersyjny debiut z serii thrillerów psychologicznych od Wydawnictwa Czarna Owca. Zbiera bardzo rozbieżne oceny a wtedy lubię przekonać się sama "co w trawie piszczy".

Autorka zastosowała bardzo ciekawy zabieg narracyjny - o wszystkim opowiada zaginiona żona, jak gdyby była niewidzialnym i wszechwiedzącym świadkiem.
Jej mąż Marc jest totalnie zdezorientowany, bowiem Aleksandrze nigdy dotąd nie zdarzyło się zniknąć bez słowa. Czuje, że wydarzyło się coś bardzo złego, jednak zupełnie nie wie, co powinien zrobić w tej sytuacji.

"Najgorsze rzeczy w naszym życiu, nasze największe koszmary, nigdy nie zdarzają się wszystkie naraz. Zakradają się po cichu, stopniowo zagnieżdżają się w naszych umysłach i wolno torują sobie drogę, aż uznamy je za cośznajomego, kiedy wreszcie staną się rzeczywistością ".

Obserwuję zachowanie i cichą rozpacz męża po zaginięciu żony oraz anemiczne działania służb. W retrospekcjach poznaję historię ich znajomości. Po przeczytaniu kilkuset stron dalej czuję się jak na początku: wiem, że nic nie wiem.
Dziwna to opowieść, toczy się swoim, dość leniwym nurtem, a ja wciąż oczekuję na jakiś zwrot sytuacyjny, jakieś wydarzenie, podpowiedź, wyjaśnienie, a tu... nic. Muszę uzbroić się w cierpliwość - dużo cierpliwości, zanim wyrwę bohaterom jakiś sekret, nim posklejam wszystkie elementy w całość.
Po około 2/3 lektury zaczynamy poznawać prawdziwe oblicze Alexandry, takie o którym nawet najbliżsi nie mieli pojęcia.
Czy wyzwolona feministka wyrażająca się poprzez sztukę jest w stanie wyrzec się siebie na tyle, by znaleźć szczęście i spełnienie, jako żona i matka?

Historia napisana poprawnie ale nie na tyle porywająco by nazwać ją thrillerem. Autorka próbowała budować jakieś napięcie ale rozciągnięcie wydarzeń w czasie spowodowało jego rozluźnienie. Gdyby ujawnianie kontrowersyjnych sekretów Alex nastąpiło szybciej, wtedy nasza uwaga i ciekawość zostałyby podtrzymane a tak zdążyły wypalić się gdzieś po drodze.
Zakończenie mnie zaskoczyło ale to za mało.