Mroczne jezioro recenzja

"Mroczne jezioro" to pierwszy tom przygód Gemmy Woodstock oraz debiut australijskiej pisarki Sarah Bailey. Na tę serię już od dawna miałam ochotę więc gdy nadarzyła się sposobność recenzji tomu drugiego, szybciutko zakupiłam pierwszy.

Gemma żyje w związku partnerskim z ojcem swego syna ale przede wszystkim oddana jest pracy w policji.
Pewnego ranka dowiaduje się, że na brzegu jeziora znaleziono ciało jej szkolnej koleżanki, Rose. Okazuje się, że to kobieta pełna sprzeczności, sekretów i tajemnic, trudno wydrzeć jakiekolwiek fakty na jej temat.

Już od pierwszych stron odczuwam ekscytację spowodowaną tym, że trzymam w swych rękach coś nowego, jeszcze nieodkrytego - wrota do innego świata.
Przyjemny styl i język, ciekawa główna bohaterka jak i postacie drugoplanowe ale przede wszystkim zagadka - wszystko tu jest na swoim miejscu.

Bardzo dobrze przedstawiona postać Gemmy. Młodość, inteligencja i płeć, to cechy z którymi przyjdzie jej walczyć o swoje miejsce w tak silnie zmaskulizowanym środowisku, jakim jest policja.
Jeszcze niewiele wiem o jej życiu rodzinnym ale jedno wiadomo na pewno, nie należy ono do udanych bo czy Gemma miałaby wtedy romans ze swoim partnerem z pracy?!
Tak mocno wkraczamy w jej intymny świat, że mam uczucie, iż ją znam, a na pewno chciałabym poznać.

Dużą rolę odgrywa umiejscowienie akcji w Smithson małym australijskim miasteczku.
Wiadomo już, że taka społeczność rządzi się swoimi prawami.

Książka posiada wszystkie najlepsze cechy kryminału: zawiłe śledztwo ze wszystkimi jego etapami, od zawiadomienia bliskich o śmierci, przesłuchania świadków, odkrywania nowych poszlak aż do rozwiązania sprawy. Znajdziemy tu również wszystko co najlepsze w thrillerach: świetną psychologię postaci, ciekawe umiejscowienie akcji, atmosferę zagrożenia i powoli wzrastające napięcie.

W efekcie autorka zgrabnie połączyła wszystkie wątki w całość i choć akcja nie pędzi niczym narowisty rumak a momentami wręcz mozolnie brnie do przodu to nie zapominajmy że "śledztwo w sprawie zabójstwa to maraton, a nie sprint" choć nie od dziś wiadomo że "sprinty są milej widziane" 😉