NOrWAY. Półdzienniki z emigracji recenzja

Norwegia to jeden z topowych krajów, które chciałabym w przyszłości odwiedzić. Być może jedynie w celach turystycznych, nigdy nie rozpatrywałam tego kraju w kategoriach emigracyjnych. Moje małe wyobrazenia o tym kraju nieco runęły przez tę książkę, przyznam szczerze. To bardzo gorzka opowieść o realiach związanych z emigracją do Norwegii. Nie przeczytacie w niej o krainie mlekiem i miodem płynącej, o tym, że każdy w Norwegii jest piękny i bogaty. Ta książka to opowieść o tym, jak można zderzyć się z rzeczywistością. Nie jest to dziennik ani reportaż, to najbardziej gorzka opowieść o tym, jak wygląda emigracja zarobkowa i że nie jest tak, że obcy kraj czeka na nas z otwartymi ramionami i obdarowuje workami pieniędzy.

Życie według trzech P – pracować, płacić, przeżyć. Litry wódki z przemytu, słoiki z musztardą, w których lądują niedopałki papierosów wypalanych jeden za drugim przez króla Mirasa. Zmęczeni emigranci walczący o norweskie korony. Na ulicach szczury i bezdomni krążący po zaułkach pachnącej trawą dzielnicy Grünerløkka w Oslo.

To przede wszystkim bardzo wzruszająca i na wskroś przejmująca historia. Pogoń za lepszym życiem nie zawsze jest usłana różami. Nie spodziewałam się tylko, że będzie aż tak depresyjna. Wiedziałam na co się piszę sięgając po taką pozycję i czytając opis, ale to zdecydowanie przerosło moje najśmielsze oczekiwania. Nie ukrywam jednak, że to nadało właśnie autentyczności tej książce, ta depresyjność i olbrzymi mrok.

Poza szczerymi opisami, w książce znajdziemy niewielką fotorelację z wyjazdu, znajdziemy tam zdjęcia, które pokazują Norwegię od zupełnie innej, mroczniejszej strony niż pokazują nam choćby różne broszury turystyczne. Pokazują przepiękne miasta, przyrodę. Tu nie znajdziemy tego. Tu znajdziemy nagą prawdę, obnażenie raju na ziemi.

Czy mogę rozpatrywać tę książkę pod kątem tego, że mi się podobała? Raczej nie sądzę. To książka dla każdego, dosłownie dla każdego, kto kiedykolwiek pomyślał, że emigracja to ucieczka do raju. Ta książka pozwala zejść na ziemię i zapada w pamięć. Nie zapomnę o tej pozycji bardzo długo.