Kiedy Gracie Poznała Marudę recenzja

„Kiedy Gracie poznała marudę” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Mariany Zapaty, zdecydowałam się przeczytać jej książkę, ponieważ zaintrygował mnie opis. Miałam malutką nadzieję na ciut elementów fantastycznych, wyobraźnia mi nieco zaszalała. Nie spodziewałam się, że książka będzie tak obszerna, ale nie stanowiło to dla mnie problemu, w końcu miałam poznać autorkę i historię, którą stworzyła. Powieść miała mi uprzyjemnić kilka wieczorów, liczyłam na wiele emocji. Trochę żałowałam, że nie sięgnęłam po lekturę szybciej, ponieważ bardzo mi się spodobała.

Główną bohaterką książki autorstwa Mariany Zapaty pod tytułem „Kiedy Gracie poznała marudę” jest Gracie to kobieta, której życie nie należało do łatwych. Swoich rodziców widziała zaledwie raz, a wychowali ją dziadkowie, którzy także odeszli. Grace mieszka sama, pracuje zdalnie, jako nauczycielka języka angielskiego. Niezbyt często opuszcza swój dom, chyba, że nadeszła kolej na kolejną przeprowadzkę. To tajemnicza kobieta, która zmaga się z przeszłością, strzeże jej i stroni od ludzi. Nie nawiązuje bliższych relacji w końcu nie byłoby to dla niej odpowiednie. Pewnego dnia jej rutyna zostaje przerwana, kiedy w jej ogrodzie pojawił się półnagi mężczyzna. Kim on jest? Wygląda niesamowicie, jednak jego usposobienie ma wiele do życzenia. Jest marudny, burkliwy i nie chce wracać na tą choinkę, z której się urwał. Jest okropny, burkliwy, aspołeczny i nie jest wymarzonym towarzystwem dla drugiego człowieka. Czy Grace uda się uwolnić od Marudy?

„Kiedy Gracie poznała marudę” to książka, którą przeczytałam od deski do deski, byłam nią zachwycona. Pomysł, wykonanie, bohaterowie, to wszystko miało sens. Mariana Zapata stworzyła świetną opowieść, która, była dla mnie oryginalna i wciągająca. Bardzo polubiłam Grace i pana Marudę także, mieli swoje powody, aby żyć w sposób, który prowadzili. Każde miało swoje sekrety, motywy, jednak los chciał, aby tkwili w tym wspólnie. Bardzo podobał mi się styl autorki, powadziła historię w sposób przemyślany i nieśpieszny. Relacja głównych bohaterów miała odpowiednio sporo czasu, aby rozkwitnąć, co było dla mnie naturalne. Mimo rozbudowanych opisów, czynności, uczuć, spoglądania na świat, nie byłam powieścią znużona, ale zafascynowana. Chłonęłam każde słowo, coraz bardziej chcąc pozostać z książką jak najdłużej. „Kiedy Gracie poznała marudę” to historia, w której poznajemy świat nadprzyrodzony, ale także emocjonalny dotyczący zwykłej troski o drugiego człowieka. To było piękne, gdybym wiedziała, że autorka potrafi tak pięknie pisać to wcześniej sięgnęłabym po jej powieści.