Karuzela uczuć recenzja

"Karuzela uczuć" to już czwarta książka Jodi Picoult, którą udało mi się przeczytać. Leżała na półce dość długo - razem ze "Świadectwem prawdy", które nadal tak tkwi - ponieważ nie lubię czytać powieści tej autorki jedna po drugiej. Są one dość schematyczne i utrzymane w podobnej "tonacji", więc szybko bym się do niej zraziła i nigdy więcej nie wracała. Jednak od czasu do czasu lubię nafaszerować się porządnym, dobrze napisanym tworem tej pisarki.




Jak przy okazji każdnej nowej książki pani Picoult stara się przybiliżyć czytelnikowi dany temat - zawsze trudny, zawsze kontowersyjny. Tym razem "bada" świat pary nastolatków oraz ich rodziców. Głównymi bohaterami są Emily i Chris, a właściwie sam chłopiec, ponieważ dziewczyna zostaje postrzelona - i tutaj nasuwa się pytanie: "Przez kogo?" Właśnie na nie policjanci, adwokaci, a przede wszystkim rodzice dzieci starają się odpowiedzieć i poznać, chociaż brutalną, prawdę. Rodziny Harte'ów oraz Goldów przyjaźniły się od zawsze. Mieszkali blisko siebie, ich dzieci stanowiły parę, dzielili się swoimi problemami oraz radościami. Niestety, jeden incydent podzielił ich na zawsze.




Dokładnie nie wiem, co mogę napisać na temat pióra autorki, ponieważ (jak już wspomniłam) pisze ona zawsze tym samym charakterystycznym stylem, co zawsze. Prosty, zrozumiały dla ogółu, jednak ujmujący i pełen realizmu. Jej książki są zazwyczaj obszerne, a temat jest prześwietlony w stu procentach.




Cieszę się, że po raz kolejny bohaterami w połowie byli nastolatkowie - pewnie dlatego, że sama mam siedemnaście lat - ale również dlatego, że Jodi Picoult świetnie potrasfi pokazać to, do czego jest zdolny młody człowiek, kiedy czuje się odrzucony przez społeczeństwo, inny, wyobcowany - mimo, iż z pozoru ma wokół siebie tuzi przyjaciół i rodzinę.




Temat na pewno był trafny i bardzo interesujący. Samo przedstawienie również dobre, jednak odrobinę nudziły mnie te sprawy sądowe - miałam wrażenie, że już to gdzieś czytałam. Końcówka mnie również rozczarowała, ponieważ spodziewałam się wielkiego zaskoczenia, jakiegoś "bum", a tutaj tylko to, czego się spodziewałam. W poprzednich powieściach, przy ostatnich kartkach, zdarzyło mi się z wrażenia powiedzieć "wow", "tego się nie spodziewałam", a tutaj? Nic specjalnego.




Postacie (jak zwykle:) były idealnie zarysowane. Granatowe, żeby nie powiedzieć czarne, charaktery pomieszane z tą słodkością niewinności i współczucia. Podczas czytania towarzyszyło mi również uczucie, że postać Thomasa oraz Jordana jest mi dobrze znana:)




Książkę "Karuzela uczuć" o niezbyt trafnie przetłumaczonym tytule - chociaż adekwatnym do treść - mogę polecić każdemu. Jednakowo tym, którzy zaczynają swoją przygodę z tą autorą, jak również zafascynowanym fanom.