Kamienica pod śniegiem recenzja

"Kamienica pod śniegiem", to bardzo dobrze zapowiadająca się zimowo/świąteczna opowieść. O ile początek dawał nadzieję na wielce interesującą książkę, tak środek całkowicie zniszczył to wrażenie, a znów końcówka powieści wspaniałomyślnie postanowiła nam wynagrodzić poprzednie męki i otuliła czytelnika bardzo sympatycznym, ciepłym i optymistycznym zakończeniem. 

Poznajemy historię kilku rodzin, mieszkańców pewnej warszawskiej kamienicy. Przyglądamy się ich codziennym zmaganiom, poznajemy ich smutki, radości, tajemnice, wstydliwe sekrety. Bardzo lubię takie wielowątkowe opowieści, gdzie dużo się dzieje, gdzie za każdym z bohaterów stoi ciekawa historia, nie zawsze optymistyczna, nie zawsze kończąca się happy endem ale dająca nadzieję na to, że jutro wstanie nowy, piękniejszy dzień. Kamienicę na Śródmiejskiej zamieszkują : 

Co mi się podobało i co mnie denerwowało :

Tak jak napisałam już wcześniej książka była dla mnie bardzo nierówna. Zabrakło jej trochę dynamiki. Według mnie spokojnie niektóre rozdziały można by wyciąć albo inaczej je ułożyć. Środkowa część książki zanudziła mnie na śmierć. Na całe szczęście końcówka wszystko wynagrodziła, poczułam się wyjątkowo, poczułam magię sylwestrowej nocy i uwierzyłam, że wszystko jest możliwe, że nasze życie nie musi być takie szare i smutne, samotne i beznadziejne, nie musimy żyć przygnieceni poczuciem winy, że powinniśmy otworzyć się na innych, otoczyć się pozytywnymi ludźmi, a wtedy nasza egzystencja nabierze kolorów, a to co wydawało nam się niemożliwe może stać się jak najbardziej realne. Trzeba tylko się odważyć i żyć, nie odkładać wszystkiego na później, a odrobina spontaniczności jeszcze nikogo nie zabiła. I przede wszystkim trzeba pogodzić się z samym sobą, wejrzeć w swoją duszę, wyciągnąć rękę na zgodę, a wtedy świat sam nabierze barw.