Kamieniarz recenzja

Przyznam, że nieczęsto czytam kryminały, a „Kamieniarz” jest pierwszą (i jak na razie jedyną) książką Läckberg, z którą miałam do czynienia.
„Nowa królowa skandynawskiego kryminału”, jak określa ją Wydawca, opisuje śledztwo w sprawie siedmioletniej dziewczynki, której zwłoki znaleziono w morzu. Jak się okazuje, Sara nie jest ofiarą wypadku, a morderstwa. Kto mógłby chcieć śmierci siedmiolatki? Miejscowy policjant, a zarazem świeżo upieczony ojciec – Patrick Hedstörm ma do rozwiązania niełatwą zagadkę- tym bardziej, że osobiście znał ofiarę. W niewielkiej Fjällbace, gdzie z pozoru wszyscy się znają, na jaw wychodzą mroczne tajemnice.
Poza wątkiem kryminalnym w „Kamieniarzu” znajdujemy z opowieść o trudach macierzyństwa, sąsiedzkich sporach i małomiasteczkowej nietolerancji. Główny wątek przeplata się z retrospekcjami. Autorka opowiada historię Agnes, żyjącej w latach 20. ubiegłego wieku. Co rozkapryszona młoda dama ma wspólnego z zamordowaną dziewczynką?
Książkę czyta się jednym tchem. Bohaterowie są żywi, dialogi naturalne i swobodne. Nic w tej historii nie jest przesadzone. Zagadka jest niezwykle frapująca, a rozwiązanie, mimo, że dające się odgadnąć trochę zbyt szybko, niezwykle oryginalne, ciekawe i przerażające. Chociaż wyraźnie czuć, że jest to książka będąca częścią sagi, to zupełnie to nie przeszkadza- nawiązania do pozostałych części są wyważone i na tyle subtelne, że czytając „Kamieniarza” nie trzeba znać jego poprzedników.
Słabym punktem „Kamieniarza” jest ciągłe wprowadzanie nowych postaci- ten zabieg trochę mąci czytelnikowi w głowie. Najwięcej zastrzeżeń mam do wątku komisarza Mellberga. Relacje ojca, który poznaje swojego nastoletniego syna, o którym do tej pory nie miał pojęcia są opisane nieco po macoszemu. Läckberg ledwo porusza ten temat i kończy go, zanim jeszcze zdąży dobrze rozwinąć, a samo wprowadzenie tego wątku zajmuje więcej miejsca niż jego rozwinięcie i jest nieopisanie denerwujące- Mellberg co chwilę czyta list i zastanawia się „czy ona mówi prawdę?”. W tym przypadku autorce nie wyszło stopniowanie napięcia i wzbudzenie w czytelniku ciekawości. Nie sądzę, żeby ten wątek był jakimkolwiek nawiązaniem do poprzedniej czy kolejnej książki, a w „Kamieniarzu” nie ma to żadnego znaczenia. Wątek Mellberga wręcz drażni, stanowi przerywnik ciekawej akcji. Ma się wrażenie, jakby Läckberg chciała popisać się mnogością przykładów relacji rodzic-dziecko, ale nie miała pomysłu/sił na ciekawsze przedstawienie tego konkretnego. Na pocieszenie dodam, że ten wątek jest chyba jedynym minusem powieści (poza skandynawskimi nazwami własnymi, które typowym Słowianom mogą przysparzać kłopoty w wymowie, ale przecież nie będziemy o to pani Läckberg winić).