Jestem królem zamku recenzja

Surowa opowieść, snuta przez 11-letniego chłopca. Przerażająca. Dramatyczna. Prawdziwa.

Czy jest tu miejsce na szczęśliwe zakończenie?
O podłości dzieci i ślepowidzeniu dorosłych...

Narracja jest nieco szorstka i pozbawiona empatii - mi to odpowiadało i podkręcało zimny nastrój opowieści...

Cała historia rozgrywa się w dużym domu, nazywanym Warings, w pobliżu wsi Derne - dawniejszej okazałej wiejskiej posiadłości, obecnie w podupadłej. 

Joseph Hooper odziedziczył ten dom po ojcu. Mieszka tam ze swoim 10-letnim synem Edmundem Hooperem. Ich stosunki sę bardzo oficjalne, brakuje w nich miłości i empatii. Józef nie uważa, że coś robi źle, swój stosunek do syna porównuje do swoich relacji z własnym ojcem, do którego się upodobnił.

Pewnego dnia Józef oznajmia, że ​​wprowadzi się do nich gosposia wraz z 10-letnim synem - Pani Helena Kingshaw i Charles Spicer Kingshaw.
Po ich przyjeździe Edmund Hooper staje się agresywny i bardzo niechętny obecności nowego chłopca. Wyśmiewa się z jego klasy społecznej i ciągle go straszy oraz powtarza, że to on jest królem w tym zamku.
Hooper szydzi i nęka Kingshawa, który jest ofiarą w tym układzie. 
Postanawia uciec.
Niestety, w ślad za nim udaje się przebiegły Hooper.
W głębi lasu okazuje się, kto tak naprawdę jest słabszym ogniwem...

Jak zakończy się ta przygoda? 
Czy zwycięży zawiść i zazdrość, czy też chłopięca solidarność?


POLECAM!