Jej piękna twarz recenzja

Qurczę, zaskakująco nawet niezłe to było.
Bez szału, bez zwrotów akcji.
Spokojne, ale z jakimś podskórnym dreszczykiem niepokoju. 

Ciągłym.

Spokojna narracja kilku bohaterów (najlepsza dziewczyny) prowadzi do spokojnego finału, trochę thrillerowato - słodko - gorzkiego.

Skrócik.

Frances Metcalfe ma nadwagę i jest niepewna swojej pozycji wśród sukowatych matek z elitarnej, prywatnej szkoły jej syna - Marcusa, u którego zdiagnozowano ADHD i zespół buntu opozycyjnego (BTW: coś masakrycznego mieć takie dziecko...) Nie ma żadnej przyjaciółki, której desperacko potrzebuje.I wtedy na horyzoncie pojawia się Kate Randolph. Wspaniała, piękna i pewna siebie Kate. Matka Nastoletniej Daisy i jedenastoletniego Charlesa, wkrótce najlepszego przyjaciela Marcusa.Kate (ku zdziwieniu samej Frances) natychmiast zaprzyjaźnia się z nią. Dzięki przyjaźni dwóch chłopców Marcus w końcu uspokaja się i wychodzi ze swojej skorupy.Wszystko wydaje się idealne. Chłopcy się przyjaźnią. Matki się przyjaźnią. Ojcowie mają chęć się zaprzyjaźnić.Tylko jedyna Daisy wymyka się z tej różowej bańki szczęścia...Dlaczego?Co gryzie dziewczynę, która powinna być szczęśliwa?Czy pozory mogą być prawdziwe?Z której strony nadejdzie niebezpieczeństwo? Kto jest ofiarą, a kto zagrożeniem? Kto nosi maskę?I kim jest tajemniczy David...?Polecam. Bardzo dobrze się to czytało.