Dintojra recenzja

Myśl zamieniona w słowo, zapisana z przekazem, kontekstem całej opowieści. Literatura piękna ma w sobie jeszcze coś: piękno w stylistyce każdego zdania. Sylwia Chutnik z niezwykłą lekkością opowiada o tym, co trudne, pod powierzchnią duszy. A dla każdego coś innego. Autorka podnosi dywan, pod który zamiatamy wszystkie nasze brudy i tematy tabu. Bohaterowi nakreśleni odważnie, bez kompromisów, jednocześnie z empatią wrażliwego narratora.

W duszach bohaterów rany tak głębokie, że żadne nici nie utrzymają ich brzegów, żaden plaster nie ochroni przed zakażeniem. Sylwia Chutnik obdziera rzeczywistość ze wszystkich firanek i zasłon piękna, ukazuje to, co chowamy za nimi w swoich domach i w najgłębszych zakamarkach duszy. Strach przed odrzuceniem, samotnością, zmianami porządku świata, na które nie mogliśmy w żaden sposób się przygotować. Potrzeba miłości, akceptacji, zrozumienia, których każdy z nas potrzebuje. „Kiedy miłość nie znajduje odbicia w oczach drugiej osoby, pojawiają się destruktywne zachowania, aby sobie ulżyć. Chlanie, nażeranie się i myśli samobójcze”. Złamane życiorysy bohaterów, których jedynym celem jest zemsta, na sobie, na innych. A zemstą jest żyć… tylko i AŻ tyle. Poszukiwania siebie, swojej tożsamości, budowanie swojego własnego świata na nowo. Póki żyjemy możemy zmienić swoje życie, choć odniesione rany jednak się sączą, odnawiają, ropieją… Którą z dróg wybrać, gdy każda wydaje się drogą donikąd?

Zachwycam się stylistyką, treścią dosadną i z ukrytym drugim dnem. Ekspresyjnością opowiadanych historii. Wylewający się ból bohaterów odczuwasz w swoim ciele i duszy. Niezgoda na zastany porządek świata znów Cię opanowuje. Empatia narratora zadziwia, wbija w fotel. Rozumiesz. Ten lęk jest cały czas w Tobie. Każda z historii to Twoja część własnej historii. Lustro, w którym nie chcesz się przeglądać. Sylwia Chutnik karmi nas też nadzieją: „Miłość trzeba ciągle karmić, bo kiedy tego nie robisz, to ona robi się wściekła jak lew w klatce. Może sama siebie zagryźć”. Porządki w życiu, ocalenie samej siebie od zagłady i uzdrowienie jest drogą przez mękę, „ale potem wspomnienia blakną, wietrzeją. Ból przeradza się w oswojone, w końcu po tysiącu prób okiełznane uczucie”. I największą zemstą jest, by przeżyć, a później być jeszcze szczęśliwym…

Sylwia Chutnik urzekła mnie opowiedzianymi historiami i stylem ich opisania. Celne oko snajpera wychwytujące brudną, ciężką, szarą rzeczywistość i język twardy, brutalny, bez upiększeń opisujący demony, z którymi każdy z nas w różnych etapach swojego życia i musi się z nimi zmierzyć.

Sylwia Chutnik trafia do moich najbardziej ulubionych pisarek. I nadrabiam zaległości poprzednich jej powieści. Gratuluję Autorce wybitnej powieści.

Bardzo dziękuję za egzemplarz Wydawnictwu Znak a Pani Bognie Piechockiej z PRart Media za kolejną porcję zaufania, którym mnie obdarzyła.