Przepowiem ci przyszłość recenzja

Parasiewicz piórem odprawia gusła i oto przenosimy się do Paryża z początku wieku. Oczami miejskiej praczki oglądamy co dnia burą Sekwanę z barki na której pracuje Marie. Widzimy sławny Montmartre, wdychamy zapach cukrowych rogalików z tamtejszych cukierni, ale i gnojówki, wylewanej wprost do rynsztoków. I tak, strona po stronie, dajemy się wciągnąć w emocjonalny tygiel.

Jak to jest znać los każdego, kogo się spotka? Jak z tą wiedzą później żyć? Czy można zmienić przeznaczenie?

„(...) Nawet nie wiesz, jak wszyscy są ciebie ciekawi, Marie”, przekonywał doktor Kellner, który siedzi tak blisko, że czuję nuty jego wody kolońskiej i goździków, które ma zwyczaj podgryzać, gdy jest podenerwowany. Ma włosy ułożone w lekkie fale, w szalenie modną teraz w Paryżu fryzurę typu chester, jedną z tych „na chłopca z frontu”. Wielka wojna przyniosła bowiem dużo nowego: nam skróciła sukienki, mężczyznom włosy, a wielu pozabierała ręce i nogi. Pod nosem doktor Klaus Kellner nosi cienki wąsik w typie pencil, na nosie zaś połyskują binokle na srebrnym łańcuszku, które dostał od matki. To akurat sam mi powiedział, bo przecież nie jest tak, jak twierdzą niektórzy, że wiem wszystko.

– Jakie wszystko, Marie?

Doktor spogląda pytająco, chyba musiałam powiedzieć ostatnie słowa na głos. Zbieram się w sobie, chciałabym móc stąd zniknąć, a im szybciej powiem, co będą chcieli usłyszeć, tym prędzej ten spektakl się skończy.

– To wygląda zwykle tak samo ­– zaczynam, a pokasływania i szepty milkną. Powinnam się pewnie przywitać, ale on podejmuje skwapliwie.

– Czyli jak? Mogłabyś to precyzyjniej opisać, Marie? Proszę, spróbuj najprostszymi słowami.

– Najpierw czuję mrowienie w końcówkach palców. Takie delikatne i łatwo je przeoczyć, więc czasem bywa, że nie zauważam, gdy opuszki swędzą, nim nie dotknę tej osoby, jej dłoni albo rękawa palta i wtedy… ­– poprawiam się na krześle ­­­– wtedy to widzę."

“Przepowiem ci przyszłość” to opowieść o namiętnościach, żądzach i pragnieniu posiadania drugiego człowieka na własność.
Zatraciłam się w tej powieści.
Zatrzymała dla mnie czas.