Mistyfikator recenzja

Raz na jakiś czas trafiam na książkę, dzięki której zapominam o bożym świecie. Zatracam się, zanurzam w inne światy. Uwiodła mnie ta historia, a właściwie kilka historii, bo „Mistyfikator” ma wielu bohaterów, a ten tytułowy jest wiodącym, choć jednym z plejady.

Jest to opowieść o lwowskim geniuszu, chłopaku z dołów społecznych, everymanie, który kaprysem losu staje się bożyszczem salonów, bo umie przeobrażać ludzkie twarze. A zmian łaknie niemal każdy, choć każdy z innych powodów. Jest w tej książce wiele warstw, przeplata się kilka historii, można się rozsmakować, zwłaszcza że język powieści jest plastyczny. Oto przemierzamy lwowskie targowiska, zakłady-dziuple sprzed wieków, tu żydowska pracownia szczotek, tam gorsety. Schodzimy do starych kamienic i zatęchłych podziemi, a zaraz potem na berlińskim dworcu witamy rosyjską falę emigracji, którą wypluła bolszewicka rewolucja...
O panie, zarwałam noc. I ach, jakie to było smakowite.

[Fragment powieści]
"A czas był pracodawcą Wiktora Fogla. Większość klientek zjawiało się w salonie o strzelistych oknach właśnie z tego powodu; pragnęło zetrzeć upływ czasu z więdnących z wiekiem twarzy, opadających powiek i kącików ust, szyi i policzków. Siedząc w śliwkowym fotelu albo na sofie wyłuskiwały z trzewi wyszywanych woreczków prywatne relikwie, pokazywały świadectwa niegdysiejszej świetności; wycinane z gazet recenzje zapomnianych spektakli i zdjęcia po to, aby uczynił je na powrót takimi jak dawniej, w i d z i a l n y m i.

Wszystkie łaknęły uwagi… I jakżeż szybko traciły przy tym czujność. A Wiktor nigdy nie przerywał, gdy coś opowiadały, mówiły więc niemal cały czas. Wystarczyło, by kiwał w zamyśleniu głową, a one wciągały go chciwie w swój świat. W salonie z kolorowym witrażem czuły się na powrót szczęśliwe, ponieważ jego dotyk czynił cuda, zwracając je światu znów piękne, jak tego pragnęły. Przebrzmiałe gwiazdy, zapomniane muzy i dawne odkrycia sezonu Wiktor stwarzał niemal na nowo mocą perłopławów, kalafonii, tłuszczów i wosku. Odtwarzał symetrię tam, gdzie jej brakowało, doskonalił rysy, formował niezgrabne podbródki i podnosił zapadnięte policzki. Ujędrniał cerę i maskował szpetne nosy. Przywracał wiarę, że to co najlepsze jeszcze przed nimi za pomocą chwilowej ułudy i słodkiego zwycięstwa nad przemijaniem. A teraz miał w zanadrzu coś znacznie cenniejszego. Coś, co wabiło je mocniej, uzależniając."