Jestem gotowa recenzja

Kilka tygodni temu przeczytałem wiersz Świrszczyńskiej na blogu @LetMeRead (pozdrawiam!) i postanowiłem poznać lepiej tę poetkę, nabyłem więc e-booka z jej wierszami i się zachwyciłem, co za siła i autentyczność wyrazu! Co za wspaniałe i odważne pokazanie kobiecości!

Co ciekawe, wielkim miłośnikiem Świrszczyńskiej był Czesław Miłosz, poświęcił jej nawet książkę: 'Jakiegoż to gościa mieliśmy'. W bardzo ciekawym wstępie do książki Barbara Gruszka-Zych cytuje noblistę: „im więcej czytam Świrszczyńską, tym głębiej pogrążam się w trudne do nazwania odczucie jej rzeczywistego istnienia. Ta moja koleżanka pokoleniowa była urzekającą istotą, elfem może albo Rozalindą i Mirandą Szekspira (…)”.

Poezja Świrszczyńskiej jest przede wszystkim kobieca, także mocno biograficzna, przedstawia
poetka swoje życie szczerze, czasami wręcz ekshibicjonistycznie jak w początku wiersza 'Macierzyństwo':

Mamy też kobiecość przedstawioną całkiem nieromantycznie, jak w wierszu 'Z ołowiu':

Poza tym wspaniale pisze Świrszczyńska o starości, o tym, że można też kochać w podeszłym wieku, dość powiedzieć, że pierwszy tom wierszy miłosnych wydała w wieku 66 lat, wtedy wywołało to duży skandal. Nawet dzisiaj wielu może bulwersować początek wiersza 'Największa miłość':

Ale najbardziej przejmujące są wiersze o Powstaniu Warszawskim, w którym Świrszczyńska brała udział (była salową i sanitariuszką), to porażające świadectwo potwornej tragedii, jaką było powstanie, artystycznie rzecz arcydzielna, chwytająca za gardło i niepuszczająca. Obok 'Pamiętnika z Powstania Warszawskiego' Białoszewskiego wiersze Świrszczyńskiej są dla mnie najdoskonalszym artystycznym zapisem tragedii Powstania. Niemniej nie są popularne, dlaczego? Bo idą w poprzek oficjalnie obowiązującej polityki historycznej. Pokazuje Świrszczyńska bowiem Powstanie jako śmierć, szaleństwo, niewyobrażalne cierpienie. Jak w wierszu 'Rozmawiam z trupami':

Zaiste, wielką poetkę mieliśmy...