W labiryncie recenzja

Jaką twarz ma zło?
Czy jest to twarz starca z pomarszczoną skórą i nieodgadnionym wzrokiem? A może ukochanej osoby z oczami pełnymi miłości? Albo sąsiada,który życzliwie macha zza płotu?Albo ukochanej przytulanki, z którą dziecko układa się do snu? Bądź kobiety, którą mijasz codziennie w sklepie?
Za jaką twarzą może skrywać się zło?
Czy to tak łatwo odgadnąć?

"Teraz, kiedy wie­dzia­ła już, jak to się od­by­ło, ta be­stia wy­da­ła się jej jesz­cze bar­dziej po­twor­na, po­nie­waż myśl, że czło­wiek wy­glą­da­ją­cy na nor­mal­ne­go kryje wsobie po­dob­ną nie­go­dzi­wość, była gor­sza niż wszel­kie kosz­ma­ry. Po­two­ry, na przy­kład te zbaśni, są tak prze­ra­ża­ją­ce, że wy­zwa­la­ją wswo­ich ofia­rach uto­pij­ne ma­rze­nia, że te mogą je po­ko­nać. Tym­cza­sem mając do czy­nie­nia ztak zwy­czaj­nym czło­wie­kiem jak on, nie można było mieć na­dziei na ra­tu­nek."

Samantha została porwana w wieku 13 lat, gdy szła do szkoły, w spokojnej i wydawać by się mogło bezpiecznej okolicy. Zostaje odnaleziona po 15 latach zupełnie naga i ze złamaną nogą w środku lasu. Jak udało jej się uciec od porywacza? Na co była narażona przez tak długi okres czasu? Z jakim okrucieństwem miała do czynienia? Jak przeżyła? I gdzie teraz jest porywacz? Żeby go znaleźć, będzie musiała odbyć podróż w labiryntach własnego umysłu.

"W labiryncie" Donato Carrisi przeczytałam z polecenia Marty i muszę powiedzieć że to najlepsza książka z jaką miałam ostatnio do czynienia. Autor wykreował tak genialną historię, że nie mogę przestać się zachwycać. Zarwałam dla niej noc, tak mnie wciągnęła, że podskakiwalam z przestrachu przy każdym najmniejszym odglosie domu. W pewnym momencie miałam nawet wrażenie, że ktoś szepta mi do ucha🙉 Ta historia jest przerażająca. Emocje są odczuwalne w każdym centymetrze ciała, a gęsia skórka nie znika przez cały czas. Tak wiele tu zwrotów akcji, które wyłaniają się za każdym zakrętem w labiryncie zagadek. Opad szczęki gwarantowany i grunt to spodziewać się niespodziewanego.

" Pa­mię­taj: życie trwa do­pó­ty, do­pó­ki wpłu­cach jest po­wie­trze."