Jak zatrzymać przy sobie księcia recenzja

"A może wcale nie pragnęła poślubić księcia i urodzić mu potomstwa z podwójnym podbródkiem, i dać się sprowadzić do roli ozdóbki i klaczy hodowlanej? Być może całe zdobyte wykształcenie mogłaby spożytkować na coś więcej niż tylko złowienie arystokraty - mężczyzny, który bez wątpienia oczekiwałby od niej potulnego milczenia, gdy zdradzał by ją z każdą kurtyzaną w Londynie, jak czynił to jej własny ojciec, bo najwyraźniej taka była kolej rzeczy."

Lenora Bell powraca z serią Skandaliczni książęta, a główną bohaterką jest Dorothea Beaumont, przyrodnia siostra Charlene, znanej z pierwszego tomu. "Jak zatrzymać przy sobie księcia" mówi o losach Thei po wybuchu skandalu z jej rodziną w roli głównej. Już w tamtym momencie zrobiła pierwszy krok, by wyzwolić się spod władzy rodziców. Wywieziona do swojej ciotki do Irlandii, posmakowała wolności i nie ma zamiaru ponownie usłużnie robić tego, czego rodzice i babcia od niej wymagają, a mianowicie wyjść za mąż - bez miłości, z obowiązku i nie przynoszenia rodzinie wstydu. Na jej drodze staje książę Osborne, którego kolekcja wielu artystycznych dzieł znanych malarzy i malarek bardzo interesuje Dorotheę. Czy uda jej się nie ulec urokowi księcia?

Co pierwsze przychodzi mi na myśl, to ciekawie zbudowana postać Dorothei. Od zawsze posłuszna, chowana pod kloszem rodziców wiedziała, jaki los ją czeka. Wzięcie za męża człowieka, który niekoniecznie jej się podoba. Liczy się to, jaki majątek posiada i jakie interesy może prowadzić z nim jej rodzina. Standard. Jednak chwilowe zaznanie wolności sprawia, że utwierdza się w przekonaniu, iż nie chce tak żyć. Znajduje w sobie siłę, by przeciwstawić się rodzicom, zaznać trochę innego życia (i rozkoszy) niż dotychczas, a przy okazji brać udział w podróży, niekoniecznie bezpiecznej, która odmieni jej życie.

Książę Dalton żyje nadal przeszłością i dzięki temu ciągle towarzyszą mu niebezpieczne sytuacje. Nie chcę rozpisywać się za wiele na jego temat, ale wiedzcie, że jego historia także Was urzeknie.

Autorka ma przyjemny styl, dzięki któremu książkę czyta się naprawdę szybko. Napisana z dwóch perspektyw, choć w narracji trzecioosobowej, pozwala poznać emocje i pragnienia bohaterów, a także rozterki, z którymi na co dzień muszą się mierzyć. Miejscami jest zabawnie, poważnie, a także niebezpiecznie i gorąco. Oczywiście jak to w romansach bywa, wiadomo jaki będzie finał tej historii, ale wydarzeń jakie czekają nas w trakcie czytania nie jesteśmy do końca w stanie przewidzieć. Ponownie nie bardzo podoba mi się okładka, ale ważne, że treść się broni i spędziłam z książką przyjemnie czas. Fanom romansów zdecydowanie polecam.