Dzik Dzikus recenzja

Krzysztof Łapiński zaprasza nas do odwiedzenia Lasu Kabackiego – miejsca z pięknym stawem, srebrzystymi bukami, brzozami i rozłożystymi dębami. Miejsca, w którym mieszkają zwierzęta zajęte każdego dnia załatwianiem przeróżnych spraw. Tylko uważny obserwator zdoła je zobaczyć. Zwierzęta przyzwyczaiły się do odwiedzin ludzi i ich odgłosów, choć większość z nich woli ciszę i spokój. Piękne opisy przyrody wzbogacają fabułę. Sprawiają, że czytelnik czuje zapach lasu i dotyk promieni słońca przebijających się przez korony drzew. Autor ujawnia swoją wrażliwość przyrodniczą i dojrzałość ekologiczną. Powoduje, że spacer po lesie może być odkrywaniem tętniącego tam życia, nasłuchiwaniem odgłosów tego miejsca - śpiewu ptaków, pracy mrówek, wypatrywaniem śladów dzika, lisa czy zająca. Las tętni życiem. Mieszkańcy żyją w symbiozie.

Pewnego dnia ich spokój burzy troll – stworzenie o ciemnobrązowej sierści, kudłatych włosach i dużych stopach, o pomarszczonej twarzy i małych rozbieganych oczach. Ten troll jest wiecznie z czegoś niezadowolony. Nie lubi słońca, kwiatów i wielu innych miłych rzeczy. Uwielbia siać niezgodę, nastawiać jednych przeciwko drugim, odbierać pewność siebie. Nikt z nas nie chciałby spotkać kogoś tak wiecznie gderającego, niezadowolonego, zrzędliwego i podstępnego, ale niestety takie osobniki chodzą po tym świecie i niekiedy stają nam na drodze. Co z nimi zrobić? Jak z nimi wytrzymać? Jak z nimi rozmawiać? Jak nie zarazić się niezadowoleniem i nadętą, smętną miną oraz wiecznym pesymizmem? Autor daje nam doskonałą, mądrą radę. By odnieść sukces trzeba otworzyć serce i uzbroić się w cierpliwość oraz pamiętać o bardzo ważnej zasadzie, która brzmi: „Nie karmić trolli!” - nie karmić naszym strachem, smutkiem, łatwowiernością, zazdrością i zarozumiałością, plotkowaniem i oczernianiem. Z książki dowiecie się czy intrygi złośliwego i obłudnego trolla przyniosły spodziewany skutek i jak mieszkańcy lasu poradzili sobie z jego knowaniem.

Autor przyznaje, że do pisania opowieści o dziku Dzikusie zachęcała go córka Hania, która każdego dnia po powrocie ze szkoły upominała się o kolejne historie. Piękna szata graficzna książki z ilustracjami Marty Kurczewskiej wprowadza nas w klimat poważnych zagadnień. To nie jest lekka, zabawna opowiastka dla dzieci o zwierzątkach żyjących w lesie. To historia, która ostrzega nas przed osobnikami podstępnie siejącymi ziarna niezgody, kłótni, oszczerstwa, zwątpienia, które podlewane złością i plotkami rozrastają się do wielkich rozmiarów potęgując w nas strach, samotność, poczucie bezradności, chęć zemsty i odwetu. Jednak nie nienawiść, złość, zemsta i ukaranie złośnika jest najlepszą metodą lecz wielkie serce, przyjaźń, sympatia, serdeczność i wybaczenie.

To niezwykle pouczająca książka, przepełniona życiową mądrością i filozofią, podana dzieciom w wieku wczesnoszkolnym w przystępnej formie. Podpisuję się obiema rękoma, by „Dzik Dzikus” stał się lekturą szkolną. Zawiera wiele intersujących zagadnień, które stanowić mogą uzupełnienie lekcji. Zanim jednak do tego dojdzie zachęcam, by rodzice wraz ze swoimi dziećmi czytali „Dzika Dzikusa”, ponieważ jej lektura skłania do rozmowy na wiele poważnych tematów, m.in. o plotkach, manipulowaniu, sile przyjaźni, przebaczaniu, ale też o dostrzeganiu otaczającej nas przyrody i dbaniu o nią.

Zdecydowanie warto tę książkę przeczytać! Dla mnie jest genialna! Polecam gorąco!