Intruz recenzja

Ziemię opanowały Dusze. Są to stworzenia,które używają innych ras jako Żywicieli. Książka opowiada o „pasożycie”Wagabundzie oraz jej nowym ciele, które należało kiedyś do Melanie – jednej z niewielu ludzi, którym udało się przeżyć. Niestety została złapana i wszczepiono w nią Dusze. Jednak Mel się nie poddała i nie pozwoliła odebrać sobie umysłu. Od tego czasu toczyły z Wagabundę walkę o umysł i ciało, ale dwie osoby – dokładniej ich wspomnienia – zmieniły nastawienia dziewczyn do siebie. Z początku myślałam, że będzie to coś z sience – fiction, jednak się pomyliłam. Przyznaję, że wstęp jest dość mylący, choć według mnie można dostrzec tam jakiś zaszczepek tego gatunku literackiego. Moim zdaniem prolog powinien zachęcać czytelnika do wgłębienia się w treść książki. Weźmy np. „Zmierzch”mimo, że powieść nie przypadła mi do gustu, to początek był bardzo wciągający.Po Stephanie Meyer liczyłam na ciut więcej. Na coś bardziej poruszającego, anie na zwykły opis przebiegu operacji. Na pewno nie jest on pasjonujący, a wręcz lekko odpychający. Fabuła książki z początku jest bardzo mocno zarysowana, jednak w kolejnych etapach powieści i zaczyna słabnąć.Powstają z tego tak zwane „flaki z olejem”. Główna bohaterka nie pcha akcji naprzód. To akcja pcha ją. Według mnie to nie powinno tak wyglądać. Miejscami wydawało mi się, że autorka pisała na odczep się. Podobało mi się jedynie kilka momentów, większość to opisy jaskiń, wyrazu twarzy itp. Wiem, że Wagabunda nie zna za bardzo ludzi,ale to nie znaczy, że pani Meyer musi nam tak wszystko dokładnie opisywać.Można by pominąć przynajmniej kilka scen. Dzięki temu książka byłaby krótsza i zyskałaby na jakości. Widać tu również kanion, z którego pisarka najwyraźniej nie potrafi wybrnąć. Oczywiście chodzi tutaj o rozdarcie emocjonalne głównej bohaterki. Kocha dwóch mężczyzn i nie wie,którego wybrać. Znajome? Oczywiście, że tak. Czytając „Intruza” miałam wrażenie, że jest on podobny trochę do „Sagi o Ludziach Lodu”. Chodzi mi konkretnie o główną bohaterkę, która jest miłościwa dla wszystkich i wszystkiego. Nie ma określonego, stałego charakteru i ciągle się zmienia. Dzieje się to za szybko i zbyt zagmatwanie. Ogólnie rzecz biorąc książka nie przypadła mi do gustu. Moim zdaniem jest to najgorsza powieść Stephanie Meyer, oczekiwałam od niej czegoś więcej. Mimo to sądzę, że dzieło spodoba się fanom owej pisarki oraz tym, którzy nie czytali „Zmierzchu”.