Intruz recenzja

Zaczynając tę książkę byłam ciekawa, czy Meyer napisze “Intruza” w stylu “Zmierzchu”, czy zmieni swoje dialogi, czy bohaterowie będą opisani w ten sam sposób, czy będzie dobra,a może te 568 stron będzie mozolne i nudne.
Owszem – wciąga. Ale to dopiero po mniej, więcej 100 stronach. Na początku jest takie dziwne wrażenie języka. Ma się wrażenie, że to będzie dobrze napisana książka. Że wystąpią super dialogi, opisy itp. Jenak gdy przyzwyczaimy się do tego stylu i odkrywamy o co tu naprawdę chodzi, zmienia się też język. Nie powiem, odniosłam wrażenie poprawy dialogów, opisów czy też fabuły. Nie jest to tak monotonne i niezmienne jak w “Zmierzchu”, jednak nie jest to super wykonanie.

"Przez wszystkie te tysiąclecia ludziom nie udało się rozgryźć zagadki, jaką jest miłość. Na ile jest sprawą ciała, na ile umysłu? Ile w niej przypadku, a ile przeznaczenia? Dlaczego związki doskonałe się rozpadają, a te pozornie niemożliwe trwają w najlepsze? Ludzie nie znaleźli odpowiedzi na te pytania i ja też ich nie znam. Miłość po prostu jest albo jej nie ma. [str.43]"

Muszę wspomnieć o duszach, bo jakby tu o nich nie wspomnieć. Przykład Wagabudny (Wandy) jest świetnym przykładem kogoś, kto nie myśli o sobie, lecz najpierw o innych. Ta postać jest tak świetnie przedstawiona w książce, aż chce się znać taką osobę.
Na wzmiankę zasługują też rozmowy Melanie i Wandy. Czasami naprawdę można się turlać ze śmiechu, czasem wpadać w zażenowanie, a jeszcze indziej w złość. Każde z tych uczuć można przeżyć. Od śmiechu do łez, a tych nie brakuje na końcu. Co jak co, ale poświęcenie jednak trochę mnie wzrusza. ;)

"Nigdy nie wiesz, ile czasu ci zostało. [str.146]"