Insomnia recenzja

Na tę książkę skupiłam się kiedy pojawiła się w klubie recenzenta nakanapie.pl i z tegoż właśnie klubu ją otrzymałam, a dzisiaj Wam o niej nieco napiszę, bo szczerze mówiąc ostatnio mam ogromny problem z książkami, które w klubie się pojawiają, wyglądają bardzo ciekawie i zachęcająco, a później bywa z tym różnie.
Chętnie sięgam po tytuły, które nie są reklamowane szalenie we wszystkich możliwych miejscach, a wydają je mniejsze wydawnictwa. Czasami okazuje się, że są to tak świetne teksty, że aż szkoda i trzeba je polecać, bo wielu czytelników o nich nie wie, a zaczytywałoby się szaleńczo. Czy w tym przypadku również tak jest?

Ale zacznijmy od fabuły. Poznajemy Aleksandrę, dziewczynę, która wydaje się być bardzo nieśmiało, zahukana, a to za sprawą ojca alkoholika, który terroryzuje jej rodzinę. Tylko czy to jedyny powód tego, jak wygląda jej życie? Okazuje się, że dziewczyna zostaje oskarżona o morderstwa. Tak, nie jedno, niestety. Nikt się nie spodziewa, że taka osoba mogłaby być odpowiedzialna za tak okropne czyny, ale czy aby na pewno?

No i mamy zgryz. Pomysł był naprawdę dobry. Trudne dzieciństwo, choroba. Bardzo trudne tematy i jednocześnie sprowadzające do tego, że mimo wszelkich dowodów świadczących an niekorzyść Aleksandry, człowiek zastanawia się, czy faktycznie jest winna. Mógł być z tego świetny kryminał, thriller psychologiczny, a dostajemy książeczkę na 130 stron.

Tak, po raz kolejny się bardzo zawiodłam. Założyłam po opisie (nie patrząc wcale na ilość stron), że to będzie świetna opowieść o też, jak by nie było, polskich realiach. Myślałam, że to będzie opowieść zmuszająca do refleksji, do przemyśleń, a przy tym zagłębię się w śledztwo, zagadkę i otworzę szeroko usta na końcu, kiedy zaskoczenie będzie ogromne.

I teraz wyobraźcie sobie, ze mam poczucie, jak bym przeczytała konspekt powieści. Serio. Mało treści i czytelnik ma poczucie, jak by ktoś mu szybciutko opowiedział, co ostatnio czytał. Nie ma w tej książce krzty zachęty do sięgnięcia po ewentualne kolejne książki autorki. I jak rzadko to mówię, tak tym razem uważam, że pisać może każdy, ale wydawane powinny być książki przemyślane, sprawdzone przez wydawnictwo, czy chociaż korektorów i całą resztę ludzi, którzy czuwają nad tym, aby powieść była warta uwagi czytelników.
Taka króciutka opowiastka ewentualnie mogłaby się pojawić w zbiorze opowiadań, a i tak szału nie ma.
To, że porusza się trudne tematy, nie znaczy jeszcze, że się dobrze o nich pisze. To nie jest przepis na dobrą powieść.

Ostatni raz skusiłam się na książeczkę tylko dlatego, że zaciekawił mnie opis i okładka. Jedna opinia czy dwie, tak przychylne jak by napisał ją ktoś znajomy. Nie o to chodzi.