Przyjechałaś, pojedziesz... jak zawsze recenzja

"Przyjechałaś, pojedziesz...jak zawsze" Urszuli Słowik to wspomnienia, które powoli i stopniowo odkrywa nam autorka. To jakby zapis jej własnych wspomnień, tym bardziej, że główna bohaterka jest jej imienniczką. Ta sentymentalna i dość poruszająca opowieść opowiada nam o relacjach międzyludzkich. W trakcie tej lektury, ja tez wspominałam swoje dzieciństwo i młodość. Tak się składa, że również jeździłam do rodziny na Dolny Śląsk, więc opisywane niektóre miejscowości i okolice, są mi znane i również darzę je sentymentem.
Ula wraca w każde wakacje do rodzinnej Świerzawy, dokąd ciągną ją nie tylko wspomnienia, ale także wraca tam z powodu chłopaka poznanego któregoś lata, który zawrócił jej w głowie... Ryszard od kilku lat spotyka się z Ulą, lecz ta naprawdę tylko latem, w czasie wakacji. Mijają kolejne lata i nic się nie zmienia, Urszula przyjeżdża a potem znów odjeżdża...

Ryszard zawsze powtarzał Uli, że jest dla niego najważniejszą, lecz ona nie brała tego zbyt poważnie. Owszem, bardzo go lubiła, lecz nie wiązała swojej przyszłości ze Świerzawą. Zauroczenie chłopakiem nie miało wpływu na jej dalsze plany, na naukę i pracę, wiedziała, że nie będzie tu mieszkała. Lubiła swoje rodzinne strony, lecz od czasu do czasu...
Ula wie, że małe miejscowości są urokliwe i mają wiele innych zalet, ale mają też wady. Najważniejszą jest to, że wszyscy się znają i trudno jest zachować anonimowość, bo wszyscy wiedzą o wszystkim, a człowiek na każdym kroku czuje się jakby monitorowany, zawsze ktoś kogoś obserwuje.
Praktycznie całe wakacje spędzała razem z Ryszardem, zauważała nawet, że brakuje jej czasu na spotkania z koleżankami czy innymi znajomymi, ciągle chodziła z Ryszardem...

Mimo tego, że chwilami autorka dość sprawnie pokazuje czytelnikowi młodzieńcze zauroczenia, pierwsze randki, miłości i rozstania a także związane z tym wybory, to jednak po chwili diametralnie niemal zmienia się styl pisania i już mija początkowy zachwyt.
A że niemal każdy z nas lubi wspominać dawne czasy, ja również wpadłam w nostalgiczny klimat. Tym bardziej, że wspomnienia Uli po części są mi dobrze znajome, jak na przykład bajkowe poranki dla dzieci w kinie w każdą niedzielę, zabawa w fryzjera (sama sobie ścinałam włosy - na ukos), czy też niektóre słowa mające różne znaczenie w różnych częściach kraju. Na przykład moja ciocia kazała mi iść kiedyś pobawić się na polu, to ja nie wiedziałam gdzie mam iść, bo nie miałam pojęcia, które pole jest ich..., u nas bawiliśmy się na podwórkach a nie na polach. A kraina wygasłych wulkanów to przepiękne miejsce, nie widziałam wprawdzie wszystkich atrakcji, lecz mam nadzieję, że wkrótce się tam wybiorę.

Chociaż ta książka poruszyła we mnie wiele delikatnych strun i wyzwoliła drzemiące emocje, to czegoś mi w niej jednak zabrakło. Wydaje się napisana tak na już, na szybko, jakby na tak zwanym "kolanie", jakby tak byle jak. Poruszony temat jest ciekawy (przynajmniej dla mnie), lecz już samo wykonanie nie.
Myślę jednak, że warto przeczytać tę książkę, chociażby dla porównania z naszymi własnymi wspomnieniami.



Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.