Powiedz, że mnie kochasz. Listy Remarque'a do Marleny Dietrich recenzja

No racja, przekonałam się dobitnie, że czytanie czyjejś korespondencji jest niekomfortowe. Z pamiętnikami też racja bo to jednak podobnie intymne wynurzenia.
W młodości miałam ozdobną papeterię do pisania listów, która zawierała dość obszerne fragmenty listów Sobieskiego do Marysieńki. Czytałam te fragmenty z dużym zapałem, jednak to nie były fragmenty korespondencji miłosnej, z rzadka padało jakieś wyznanie, Sobieski (a może tylko takie fragmenty wybrano do przedruku?) skupiał się ówczesnych problemach jakie trapiły świat. Wówczas nie miałam wrażenia, że czytam coś prywatnego, teraz po prostu dziwnie się czułam nijako wchodząc w czyjeś życie intymne.
Razem z listami do Dietrich wypożyczyłam z biblioteki również listy Franza Kafki do nijakiej Felicji, ale tego już nie przeczytam, po przekartkowaniu zauważyłam, że są w podobnym tonie. Trochę więcej tzw. życia, mniej wzniosłych wyznań, ale też sporo intymności.
Nie wiem w ogóle po co i dlaczego ludzie (tudzież ich spadkobiercy) decydują się na upublicznianie takich rzeczy? Czy chodzi o pieniądze?

Też się ostatnio nad tym zastanawiałam.Czy o oddanie ważnego świadectwa czasów w jakich żyli i co przeżywali?.Ostatnio kupiłam dziennik pewnej mieszkanki miasta nieopodal mojego, pochodzenia żydowskiego i aż mnie serce zabolało jak zobaczyłam jej rysunki, bazgrołki- no taki prywatny życiowy dziennik.Kupiłam z myślą dowiedzenia się jak to wyglądało kiedyś. Z drugiej strony takie dzienniki Anny Frank...tyle tam wartości...

Myślę, że upublicznienie pewnych rzeczy powinno zależeć od ich treści i przekazu czy świadectwa, jakie mogą dać. Ale prywatne wyznania miłosne, choćby były najpiękniejsze, najromantyczniejsze i z każdej innej strony "naj", nadal pozostają bardzo osobistą sferą i na dobrą sprawę nie wiadomo, czy te osoby chciałyby być tak odzierane z intymności... wiadomo, że w większości przypadków nie ma szans ich o to zapytać bo już nie żyją, ale ja bym miała wątpliwości natury moralnej...

Masz rację.No ja bym nie chciała, aby ktoś czytał moją prywatną korespondencję :)

I tu się także zgadzamy :) w nastolectwie i wczesnej młodości, kiedy nie było maili i smsów, pisałam listy jak nawiedzona :))) do znajomych z kolonii, do kuzynek spoza miasta, a nawet do swojego chłopaka (obecnie męża), niektóre mam do dziś i słowo daję, że nie chciałabym dzielić się ich treścią z innymi :)))