Igrzyska Śmierci recenzja

Wolność jest jedną z najważniejszych wartości w życiu każdego człowieka. Ludzie od wieków oddawali za nią swoje życie i najczęściej ich poświecenie nie szło na marne. W dzisiejszych czasach, możemy w Polsce cieszyć się trwającym pokojem, jednak co zrobimy, gdy ta iluzja bezpieczeństwa opadnie? Czytając „Igrzyska Śmierci”, zaczęłam się zastanawiać jak wyglądałby mój sposób myślenia, gdybym miała żyć w warunkach, jakich przyszło egzystować głównej bohaterce. Z pewnością ani ja, ani inne osoby, nie wybrzydzałyby przy jedzeniu, nie traciłyby pieniędzy na ubrania, kosmetyki czy książki, które nie pozwolą nikomu wyżyć, a jedynie będą niezastąpioną odskocznią od rzeczywistości.

Państwo Panem zostało stworzone na terenach dawnej Ameryki Północnej, która przetrwała wiele klęsk żywiołowych oraz walk z władzą. Obecnie, rządy sprawuje Kapitol, który jest otoczony przez dwanaście dużych miast, zwanych dystryktami. Aby przypomnieć ludności, kto tu rządzi, organizowane są Głodowe Igrzyska, w których dwóch przedstawicieli każdego dystryktu płci męskiej i żeńskiej do osiemnastego roku życia, walczy ze sobą ku uciesze widzów. Wybrańcy zostają przewożeni do miejsc, w których słowa typu „litość”, „zaufanie” czy „przyjaźń” tracą znaczenie. Główną bohaterką jest szesnastoletnia Katniss, która po tragicznej śmierci ojca, stała się głową rodziny w bardzo młodym wieku. Musi opiekować się zarówno swoją młodszą siostrą oraz matką, która po tej wielkiej tragedii nie jest w stanie normalnie funkcjonować. W Dwunastym Dystrykcie, miejscu gdzie przyszło żyć naszej bohaterce, panuje głód. Widok zagłodzonych ludzi na ulicach, to norma. W dniu wybrania kandydatów, wylosowana zostaje dwunastoletnia siostra bohaterki – Prim, jednak Katniss, aby ją uratować, sama zgłasza swą kandydaturę. Wraz z kolegą ze szkoły, wyjeżdża z miasta, aby stoczyć z innymi dzieciakami walkę… i nie dać się zabić.

"Igrzyska Śmierci" zostały napisane w taki sposób, jakby całą historię relacjonowała główna bohaterka. Ma to bardzo pozytywny wpływ na odbiór tekstu, ponieważ Katniss posługuje się językiem prostym, często pełnym emocji, dzięki czemu, łatwiej scalić się z główną bohaterką. Niezwykle trudno opisać mi to, co czułam czytając tą pozycję, ponieważ dawno żadna książka nie dostarczyła mi tylu porcji wrażeń jednocześnie. Momentami byłam tak przerażona, że bałam się gwałtownie oddychać, a każdy szmer, powodował, że podskakiwałam przerażona. Innym razem, cieszyłam się jak głupia lub płakałam niczym małe dziecko, przeklinając mordercę danego bohatera.

Książka posiada niesamowicie szybką akcję, która wciąga do tego stopnia, że traci się poczucie czasu. Często można było przewidzieć rozwój wypadków, jednak autorka i tak potrafiła zaskoczyć czytelnika, który był zmuszony do ostatniej strony, w skupieniu śledzić tekst, aby poznać odpowiedzi na niektóre, gnębiące go pytania. Z każdą kolejną przewróconą kartką, coraz bardziej przywiązywałam się do Katniss i pozostałych bohaterów. Niektórzy stali się dla mnie kimś w rodzaju przyjaciół czy też śmiertelnych wrogów, jednak najwspanialsze jest to, że przez praktycznie całą książkę miałam wrażenie, że znajduję się w świecie opisanym przez autorkę i razem z główną postacią, walczę o przetrwanie na arenie; jestem wykończona, okaleczona i przerażona.

Emocje, które wywołuje dana pozycja, mają dla mnie wartość priorytetową, dlatego nie pozostaje mi nic innego, jak polecić każdemu serię stworzoną przez Suzanne Collins, chociaż książka ma jedną zasadniczą wadę: po jej przeczytaniu, nie można normalnie funkcjonować, ponieważ cały czas, podświadomie myśli się, co stanie się dalej. Polecam!