Nieidealni. Collin recenzja

Lubię książki na… powiedzmy, niekonwencjonalne tematy. Może nawet kontrowersyjne i nie dla każdego strawne i nie będę ukrywać, że po przeczytaniu notki wydawniczej rzuciłam się na tę pozycję.

Początkowo miałam mieszane uczucia bowiem w książce panuje chaos. Od początku mnóstwo imion, postaci, które trudno powiązać w logiczną całość. Ale jak już się oswoi z bohaterami to w końcu jakoś idzie się w tym połapać.

W skrócie wygląda to tak: Collin, charyzmatyczny lider zespołu rockowego, po koszmarnym pobiciu i maltretowaniu przez byłego partnera, zamyka się w sobie i popada w alkoholizm. Poznaje o 10 lat młodszego Gabriela, który bez pamięci się w nim zakochuje. Aby ratować wizerunek i sławę zespołu panowie postanawiają wziąć czysto wizerunkowy ślub. Collin ignoruje, upokarza i zdradza swojego męża ten zaś nieustająco walczy o jego względy i miłość.

Obok, jakby drugoplanowo, toczy się historia Nicolasa (brata Collina) i Kamili (siostry Gabriela), którzy ze sobą romansują.

Z całej książki emocje wręcz się wylewają. Smutek, żal, rozpacz, pierwsze zakochanie, pierwsze rozczarowanie, ból, cierpienie i wreszcie szczęście i miłość. Uważam, że wszystkie te emocje są bardzo ładnie odmalowane. Podobał mi się sposób w jaki autorka pokazała przeżywanie tych wszystkich uczuć przez bohaterów. Podobał mi się pomysł na fabułę. Momentami dramatyczną, momentami czułą, momentami wkurzającą.

Tak. Wiem. Zaraz pewnie część świata odsądzi mnie od czci i wiary ale niech tam! Powiem to. Książka mi się podobała. Bardzo. Fajny pomysł na romans gejowski czy też LGBT… Jak zwał tak zwał. Może się ktoś oburzyć, może się ktoś wkurzyć ale prawda jest taka, że takie związki zdarzają się częściej niż myślimy i nie ma co udawać, że jest inaczej.

To co mi przeszkadzało w tej książce to pierwszoosobowa narracja (której nie znoszę, a która jest teraz bardzo modna zwłaszcza u debiutujących pisarzy) prowadzona z perspektywy wielu bohaterów. Raz czytamy Collina, raz czytamy Gabriela, innym razem znowu Nicolasa. Ciężko się zorientować kto w którym rozdziale jest wiodący. Rozdział „Jestem po twojej stronie” jest napisany w narracji trzecioosobowej. Dlaczego? Jakby autorka nie do końca panowała na sposobem pisarskim. Czasami dialogi są tak skonstruowane, że nie od razu wiadomo, który bohater wypowiada daną kwestię. I przeskoki lokacyjne. Raz Berlin, za chwilę LA, by zaraz znaleźć się w Polsce. Zadziwiająca skłonność do teleportacji u bohaterów. I ten zespół muzyczny… Nie można go było jakoś nazwać? Jak na książkę o muzyku rockowym to muzyki nie było w tej książce w ogóle. Dlatego nie rozumiem jaki jest cel zamieszczania obszernego Soundtracku na końcu książki. Po co? Żadna z tych piosenek nie pojawia się w tekście, nie łączy się z bohaterami, nie podśpiewują jej pod nosem, nie kochają się w rytm danej piosenki, nic. To trochę od czapy.

Tak czy siak, podobało mi się.
Z przyjemnością sięgnę po kolejną książkę Pani Karoliny, jeśli takowa się ukaże.