Prosto z ambony recenzja

Książka jest zbiorem felietonów autora z prawie dziesięciu lat wraz z ilustracjami pana Juliana Bohdanowicza, który niestety zmarł w 2015 roku.
Narrator i główny bohater felietonów to człowiek żonaty, posiadacz psów i kotów, który do lasu chodzi w celach relaksacyjnych i aby odpocząć od głupoty świata. W jednym z felietonów pt. 'Droga i las' mówi tak:
'Las to piękna rzecz. Kiedy idę na spacer, spoglądając z góry na moje ukochane jezioro, wydaje mi się, że zostawiam wśród świerków, brzóz i sosen wszystkie swoje lęki (...) I oddycham inaczej niż w domu i hotelach, gdzie natychmiast dorywam się do książek, gazet codziennych i tygodników, tak jakby mi to coś w życiu dawało poza wiedzą, że znowu ktoś w naszym kraju zdurniał albo najnormalniej w świecie zgłupiał. Zazwyczaj jest to wiedza zbyteczna, która bardziej irytuje, niż odpręża. Las błyskawicznie wycisza i uspokaja'.
Pisał tak pan Daukszewicz w roku 2012. Świat poszedł naprzód (albo głębiej pogrążył się w swoim absurdzie), a my, ludzie coraz bardziej potrzebujemy relaksu. Niejeden i niejedna tak mówi. Ale las daleko albo się się nie chce iść, więc można po prostu poszukać relaksującej książki.
Daukszewicz operuje humorem opartym na sytuacjach z życia wziętych. Cytuje różne zasłyszane teksty, często bywalców sklepów monopolowych, dowcipy małżeńskie albo spotkanych w lesie grzybiarzy i innych osób. Dla narratora wszelkie absurdy wielkiego świata są absurdalne, a bliższa jest mu kłótnia z żoną, która podejrzewa go o romans, gdy widzi go strojącego się w najlepszą koszulę, gdy idzie na polowanie (sama bym tak podejrzewała).... Grzybiarze mają problem z grzybami albo boją się opodatkowania. Dzieci w lesie szukają wifi, a żona chce nowe futro itd. itp.Często humor wynika ze zderzenia życia z bełkotem medialnym, albo 'wielkiego świata' z realiami przyleśnymi.
Bardzo dobrze się bawiłam czytając tę książkę. Trzeba mi było takiego dystansu do życia, jaki zafundował nam, czytelnikom, pan Daukszewicz w książce 'Prosto z ambony'.