Hotel Zaświat recenzja

Przemysław Borkowski "Hotel Zaświat".

Krzysztof wraca do rodzinnej miejscowości, aby sprzedać dom. Wioska, w której się wychował, nic się nie zmieniła. Chociaż, jakby się przyjrzeć... Gdzie by nie poszedł, od razu dopadają go wspomnienia. Piękne wspomnienia, o ciekawym dzieciństwie w zapadłej dziurze. Ludzie się pozmieniali, niektórzy pomarli, inni wyjechali. Z dawnych znajomych twarzy pozostał tylko proboszcz.

Krzysztofa spotykają dziwne zjawiska. Począwszy od zwierząt, które w jakiś sposób prowadzą go do okrycia pewnych tajemnic. Ptaki, zające, a nawet lisy. Za każdym stworzeniem Krzysztof idzie na przód, dokonując osobliwych odkryć. Raz znajduje odciętą ludzką rękę. Raz ucho. A tak, jeszcze wydawało mu się, że w rzece razem z nurtem płynie odcięta noga. Zaiste. To wszystko było dziwne.

Sprzedaż domu przedłuża się, Krzysztof trafia do hotelu po podpisaniu wstępnej umowy sprzedaży człowiekowi z nazwiskiem Wrona. Człowiek ten prowadzi hotel, opiekuje się bratem, który jest jak warzywo, po wypadku na motorze. Wrona ma także tajemnicę. Straszną, w rzeczy samej. Kwalifikującą go jako wariata z prawdziwego zdarzenia.

Krzysztof poznaje także pewnego policjanta, który z braku laku, bawi się w pisarza. I o dziwo, jego opowiadanie jest mega (tak, jest w opowiadaniu właśnie inne opowiadanie). Historia o karpiach ludojadach bardzo przypadła mi do gustu, wiadomo... Ostatnimi czasy animal horror jakby wychyla się na prowadzenie.

Cała historia jest zagmatwana. Głównego bohatera Krzysztofa nie idzie polubić. Można go tylko tolerować. Jest on przedstawiony jako dziwny człowiek o dziwnych poglądach i zachowaniach. Nie przypadł mi do gustu. Niekiedy myślałam sobie, że jest z nim coś nie tak...

Książka nie ma wielkiej objętości. Przyciągnęła mnie okładka i opis. Aczkolwiek spodziewałam się czegoś innego. Tutaj trzeba było się trochę namęczyć, by zrozumieć przebieg wydarzeń. Znajdziemy tu bowiem różne inne, poniekąd nie ważne, legendy, mity i opowieści. Całość jest bardzo dokładnie opisywana, toteż może nudzić.

Momentami chciałam odłożyć książkę. Nie byłam pewna, o czym czytam. Jednocześnie nie mogłam tego zrobić. Paradoksalnie klimat, niespieszne opowiadanie, mącenie, dokładanie nieistotnych rzeczy... to wszystko sprawiło, że autentycznie byłam ciekawa, do czego to wszystko zmierza. O ile niektórych spraw się domyśliłam, tak końcówka mnie z lekka zadziwiła. Nie wiem, czy na plus. Po prostu zostawiła we mnie coś, czego nie potrafię nazwać.

Podsumowując. Pomysł fajny, wykonanie już mniej. Za dużo gmatwania, a mogłoby być naprawdę fajnie. Na plus opowiadanie policjanta. To właśnie jedna z tych rzeczy, które nie wnoszą nic do ogólnego poznania historii, a jednak wciąga o podoba się.

To było moje pierwsze spotkanie z autorem. Przypadkowe. Nie do końca udane, ale też nie całkiem stracony czas. Tak więc w tym przypadku nie zachęcam. Nie odradzam.