Hiszpański Lucyfer recenzja

Olga miała poukładane życie, ale zdrada ukochanego wywraca je do góry nogami. Jedynymi pocieszycielkami w tym bolesnym okresie są najbliższa przyjaciółka Paula i lampka wina. Idąc za ciosem, Olga decyduje się na założenie profilu na portalu randkowym, gdzie z niewielką pomocą Pauli poznaje Kimo, intrygującego mężczyznę o hiszpańskim i algierskim pochodzeniu. Od tego momentu sprawy zaczynają nabierać rozpędu. Olga nie spodziewa się, że już pierwsze spotkanie z Hiszpańskim Lucyferem, zmieni jej życie na zawsze.

Do recenzji “Hiszpańskiego Lucyfera” zgłosiłam się na ochotnika. Dobra promocja książki zasiała we mnie wielkie nadzieje wobec historii Olgi i Kimo. Jestem pewna, że powieść znajdzie zarówno swoich zwolenników, jak i przeciwników. Ja utożsamiam się z tą drugą grupą i odczuwam ogromne rozczarowanie. Pomysł na fabułę był całkiem ciekawy i choć czuć tutaj inspirację ‘365 dni’ czy Greyem, skrywała w sobie spory potencjał. Co sprawiło, że Lucyfer nie skradł mojego serca? Zacznijmy od tego, że akcja pędzi jak szalona, wszystko dzieje się błyskawicznie, sceny nie są wystarczająco rozwinięte. Pojawia się tutaj sporo sytuacji, które wykraczają daleko poza wszelki realizm i ciężko umieścić je w prawdziwym życiu, nawet w skrajnych przypadkach (żaden szef nie da urlopu, dlatego że zerwał z nami facet!). Historia bohaterów miała być namiętna i seksowna, a ja cóż...odczuwałam jedynie frustrację z powodu ich zachowań. Oboje byli niekonsekwentni w swoich poczynaniach. Olga była naiwna aż do bólu. Nie rozumiem, jak można tak podporządkować się człowiekowi, którego dopiero co się poznało! Natomiast Kimo przeszedł błyskawiczną przemianę z control freak’a w miękkiego romantyka. Zabrakło emocji, którymi powinna ociekać historia romantyczna, każde zbliżenie bohaterów wydawało się sztywne. Do tego wszystkiego dołożyć trzeba styl autorki, z którym nie byłam w stanie polubić się aż do samego końca książki. Konstrukcja zdań i interpunkcja pozostawia wiele do życzenia. Z pewnością jest to obszar wymagający sporego doszlifowania. Z przykrością stwierdzam, że choć szybko przebrnęłam przez tę lekturę, właściwie nie wzbudziła we mnie żadnych emocji, a po jej zakończeniu czułam się po prostu zmęczona.