Sanato recenzja

 Autora poznałam dzięki dwóm pozycjom dla młodzieży: „Teatr Niewidzialnych Dzieci” i „Weronika i zombie”, które pokochałam. Z zaciekawieniem sięgnęłam po pozycję dla dorosłych, zakwalifikowaną, jako horror. Trochę moim zdaniem niesłusznie. 
 Zaczyna się bardzo leniwie, w sanatorium pojawia się małżeństwo Niny i Adama Ostromęckich, obydwoje są chorzy na suchoty. Ona przedstawia się nam dokładnie, jest narratorem całej opowieści, opisuje nam sanatorium z jego mieszkańcami, oddając klimat lat 30-tych. Po poznaniu pensjonariuszy, poczytaniu o sporach egzystencjalnych mamy nagły zwrot akcji, ponieważ w Sanato pojawia się inna para: młody niemiecki lekarz Matys Dresler ze swoją narzeczoną, a zarazem pacjentką Irą. Spośród pacjentów zostaje wybrana „szczęśliwa dziewiątka”, która poddana zostanie rewolucyjnemu leczeniu. Od tego momentu już nic nie jest tak jak nam się wydaje, a wszystko zmierza do katastrofy, o której wspomina Nina na początku powieści. Tyle zarys fabuły.
 Szczygielski podjął się trudnego zadania, określając całość jako horror spodziewamy się przerażenia, grozy i odpowiednich wrażeń – dostałam to na ostatnich kartach, ale nie ukrywajmy, spodziewałam się tego. To zupełnie normalne, jeśli zamkniemy kilka osób, dodamy tajemniczość i grozę mamy idealną pożywkę dla horroru. Bardziej groza niż horror, bardziej krwisto niż strasznie, nastrój rośnie, w pewnym momencie już się nie spodziewamy niczego i nagle boom. Dla mnie książka dzieli się na dwie części: pierwsza przedstawia zamknięte, zadufane w sobie, myślące, że jest lepsze niż reszta społeczeństwa towarzystwo. Niestety śmiech losu powoduje, że mimo tych wszystkich „zalet”: bogactwa, pozycji i obycia – ono umiera, dąży do końca. Druga część to już utrata tego, niby dobrego świata, to krwawa część, to metafizyka, to groza, krwawa groza. 
Zupełnie inna odsłona pisarska Marcina Szczygielskiego, dotychczas czytałam książki dla młodzieży, które poruszały me struny empatii. Teraz widzę, że autor daje sobie radę i w innych gatunkach :-)