Harry Potter i przeklęte dziecko recenzja

 "Na tym właśnie polega przyjaźń, prawda? Nie wiesz, czego potrzebuje twój przyjaciel, wiesz tylko, że potrzebuje." 

 

„Harry Potter i Przeklęte Dziecko” nie jest to ósma część przygód Harrego Pottera, a jest to scenariusz sztuki wydanej w formie książki. Trzeba podkreślić, że jest on napisany przez Jacka Thorne’a, który stworzył go w porozumieniu z J.K. Rowling i reżyserem Johnem Tiffanym. 

Dodatkową zmianą jest to, że fabuła nie dotyczy typowo samego Harrego Potter, jak wskazuje tytuł, a jego syna Albusa Severusa Pottera i jego przyjaciela Scorpiusa Malfoya. 

Fabuła zaczyna się 19 lat po Bitwie o Hogwart, w dniu gdy Albus pierwszy raz jedzie do Szkoły Magii. W pociągu poznaje swojego najlepszego przyjaciela Scorpiusa. Od tej chwili narratorem i naszym przewodnikiem jest Albus, a najważniejszymi wątkami stają się jego relacje z ojcem i najlepszym przyjacielem. Scorpius wyróżnia się jako postać - Malfoy, jest niepodobny do swoich przodków, jest też bardzo oddany swojemu przyjacielowi, notabene synowi największego wroga swojej rodziny. 

Obaj chłopcy trafili do Slytherinu. Nie jest to dziwne w przypadku Malfoya, jednak bardzo dziwi w przypadku Albusa. Zauważyć możemy, że Albus już na peronie bał się, że trafi do Slytherinu. Nie tylko tym różni się Harrego - już od najmłodszych lat nie wykazuje zbyt dobrych umiejętności magicznych. Scorpius również nie cieszy się uznaniem wśród kolegów. Tych dwóch chłopców, odrzuconych przez rówieśników, wplątuje się w niezwykle skomplikowaną intrygę, która dotyczy śmierci Cedrika Diggory i może doprowadzić do powrotu Sami Wiecie Kogo. 

Harry jest tutaj przedstawiony jako nieidealny ojciec. Próbuje znaleźć wspólny język z Albusem i jednocześnie stara się pogodzić ze swoim dzieciństwem. 

Z bohaterów znanych nam z serii książek o Harrym Potterze pojawiają się m.in. Harry, Ron, Hermiona, Giny, Draco. 

Na sam koniec informacja dla osób, które nie lubią czytać tekstów z podziałem na role. „Harry Potter i Przeklęte Dziecko” to odpis scenariusza, więc opiera się głównie na dialogach i krótkich opisach sytuacji. Mimo ponad 300 stron strasznie szybką się ją czyta.