Gwiazd naszych wina recenzja

John Green "Gwiazd naszych wina".

Hazel - szesnastoletnia dziewczyna chorująca na raka tarczycy z przeżutami na płuca. Popadająca w depresję, bez celu życiowego, bez zainteresowań. Jej los odmienia się gdy poznaje Augustusa - siedemnastolatka z amputowaną nogą (kostniakomięsak). 

Jak łatwo można się domyśleć, między tym dwojgiem zrodzi się wspaniałe uczucie, przed którym jedno się jeszcze broni, drugie całkowicie się temu uczuciu oddaje. 

Książka skupia się przede wszystkim na samej Hazel. Na jej walce nie tylko z rakiem, ale także walce o samą siebie, gdyż w pewnym momencie w tym wszystkim zatraciła własne Ja. Jest postacią sympatyczną, niekiedy dość arogancką, ale naprawdę ją polubiłam. Choć jeszcze bardziej samego Agustusa - Gus'a. Jego historia uderzyła we mnie bardziej niż historia Hazel. Jego poczucie humoru, determinacja, błyskotliwość, romantyzm... cała jego postać była tak realna i nierealna jednocześnie. Był takim swiatełkiem w tunelu... 

Historię znałam już wcześniej. Oglądałam film pod tym samym tytułem. Chwycił za serce. Bylo dużo łez. Ale ja już tak mam... 

Książka sama w sobie przyjemna, kilka łez popłyneło, przede wszystkim podczas samej końcówki. Nie jest to typowe romansidło. Jest dość przewidywalna, ale mi to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Potrzebowałam czegoś lekkiego, ale ze smakiem. 

"... bez smutku nie zaznalibyśmy smaku radości..."