Zazdrość albo płoń, Oslo, płoń recenzja

Jestem szczerze zdziwiona dlaczego (why?) o książce, o której teraz napiszę jest tak cicho na Instargamie i nawet tutaj? 🤔🤷‍♀️⁣
⁣
Wydawca podpowiada główne tematy tej opowieści wskazując na zazdrość, Skandynawię, kobiecość i Instagram, a ja dodatkowo podpowiem, że bohaterkami są Johanna, Nora, Zazdrość i Ból.⁣
⁣
Narratorką jest Johanna, która na bazie swoich przeżyć, a głównie swoich emocji z nimi związanych uderza w ważne punkty dotyczące kobiecości, i choć na początku zdawać by się mogło, że tematem przewodnim będzie zazdrość, to niech Was nie zmyli początek.⁣
⁣
"Zostaliśmy parą w marcu, pewnego szarego dnia, gdy z kopenhaskich dachów kapała woda, a czarne gałęzie za kuchennym oknem były całe pokryte lodowymi perłami."⁣
⁣
Johanna młoda Szwedka spotyka Emila, młodego Duńczyka. Mimo bariery językowej staje się jego koereste (dziewczyną). Dla niego uczy się duńskiego, on dla niej postanawia zamieszkać w Sztokholmie. Ale jest i Nora, Norweżka, była dziewczyna Emila, która burzy spokój Johanne powodując narastającą zazdrość, wręcz obsesję oraz coraz częstsze wybuchy wściekłości.⁣
Johanna zapętla się w swoich domysłach i oskarżeniach, nie pomagają zapewnienia, ani spotkania w przykościelnej Poradni Życia Rodzinnego. Nora staje się jej obsesją, szuka jej na Instagramie, podgląda skrawki jej życia, które idealizuje i porównuje ze swoim. Patrząc w lustro jest wobec siebie coraz bardziej krytyczna, podziwiając nie bez złośliwości urodę "rywalki".⁣
⁣
To wszystko potęguje ból, który rozlewa się w jej głowie i sercu, ale i w ciele, spowodowany nasilającymi się objawami endometriozy, na którą cierpi od lat.⁣

Stajemy się obserwatorami potęgującego się uczucia osamotnienia, napiętnowania, wstydu, gdyż jako "posiadaczka macicy" Johanna nie może o swoim bólu rozmawiać z każdym. Opisy jej zmagań są wstrząsające, a ból jaki musi przeżywać nie do opisania.
Ból w niej tyka, a serce przepełnia: "gówno, Norwegia i chęć włożenie papierowej torby na głowę."

Z czym kojarzą się Wam kraje Skandynawskie?
Mnie ze sportami zimowymi i hygge. Czytając tę książkę nie odczujecie przytulności ani błogostanu, choć Autorka @ingahildgrathmer przemyca kilka momentów, które mogą się z tym kojarzyć, a końcówka skłania nas do tego, by życzyć Johanne osiągnięcia wewnętrznej równowagi.

Książka napisana jest emocjonalnym i plastycznym językiem, i choć objętościowo nieduża, to na swoich 180. stronach znajdziecie bardzo dobrze zbudowane postaci oraz świetną analizę psychologiczną. Książka otwiera oczy na wiele spraw i przysparza materiału na niejedną dyskusję.

Ale muszę na koniec się do czegoś przyczepić. Do czegoś, co sprawiało mi małą trudność. W książce pojawia się sporo zwrotów w różnych językach, do których brak przypisów z tłumaczeniem. O ile pojedyncze słowa, czy krótkie zdania można sobie sprawdzić w słowniku, to obszerniejsze fragmenty będą stanowić problem dla tych, którzy nie znają angielskiego.

PS. Zastanawiam się na ile ta książka bazuje na przeżyciach Autorki. Gdy przeczytałam o niej krótką notkę, to sporo rzeczy pokryło się z tym, co w książce przeczytacie.

POLECAM!!!