Gołąb i wąż recenzja

Główną bohaterką jest Louise. Czarownica, żyjąca w czasach, kiedy to za czary grozi tylko jedno. Stos. Po ucieczce że swojego kowenu, staje się złodziejką i stara się w ten sposób przeżyć na ulicach Cesarine. Wraz ze swoją przyjaciółką Coco znajduje schronienie na poddaszu teatru. Wojna między wiedźmami a Kościołem coraz bardziej się zaognia, a na jej czele staje między innymi Reid, chasseur który wyznaje tylko jedną zasadę: każda wiedźma musi zginąć. Kto by pomyślał, że los zakpi z tych dwojga i złączy ich losy... małżeństwem. Dwa wrogie światy połączone świętym zwiazkiem. Lou trafia pod dach wroga. Początkowa niechęć i uprzedzenia jakimi darzy swojego narzuconego męża stopniowo się zmienia.
W miarę rozwoju historii oboje bezcelowo starają się wypierać uczucie, którym zaczynają się darzyć coraz bardziej, a przeszłość czarownicy powraca w teatralny wręcz sposób i wystawia je na wielką próbę burząc wszystko, w co wierzyli do tej pory. Historie tej dwójki czytałam z zapartym tchem, a poczucie humoru Lou nie raz sprowadzało uśmiech na mojej twarzy. Natomiast wspomnienie kulminacji ich romansu nie raz jeszcze rozpali rumieńce na mojej twarzy na wspomnienie o teatrze. Styl autorki wciągał od pierwszych zdań i wręcz zachęcał by czytać dalej. To w jaki sposób została tutaj przedstawiona magia też zasługuje na uwagę. Jest zupełnie inny niż ten, z którym spotkałam się do tej pory. To już nie zwykle rzucanie zaklęć różdżką czy wywoływanie płomieni machnięciem dłoni. Schematy. Strategia. Tym rządzi się magia w tej powieści. Cóż mogę więcej powiedzieć. Ja jestem tą książką totalnie zachwycona. Kończąc powieść na mojej twarzy pojawiło się wzruszenie co nie zdarza mi się często. "Gołąb i wąż" to dla mnie coś na miarę powieści mojej ukochanej Sary J. Maas. Po przeczytaniu opisu od wydawcy od razu przed oczami miałam historie tragicznej miłości Romea i Julii, którą tak zachwycałam się będąc nastolatką. Bardzo zżyłam się z Lou i Reidem. Z niecierpliwością czekam na pojawienie się kontynuacji.