Ghost recenzja

„On nie tylko patrzy, on widzi. Widzi wszystkie moje mroczne sekrety. Widzi tę część mnie, której nikt nigdy nie dostrzega..”

Zabierając się za czytanie powieści „Ghost”, wiedziałam, że to będzie książka, która mi się spodoba. Skąd to przekonanie? A stąd, że dwie poprzednie historie, które wyszły spod pióra autorki i zapoczątkowały serię irlandzką, trafiły do mnie doskonale, więc kolejna książka po prostu nie mogła być zła. Może to było trochę przekonanie na wyrost, ale mając w pamięci niezwykle przyjemny styl autorki i fakt, że jej historię mnie wciągały, nie dopuszczałam do siebie myśli, że z tą mogłoby być coś nie tak.

I jak było? Tak naprawdę ciężko ubrać w słowa to, co czułam w trakcie czytania tej powieści. Wiecie, przekonanie o tym, że coś będzie dobre, a zetknięcie z historią, która aż tak mnie poruszyła, to dwie zupełnie różne rzeczy.

Rzadko miewam problemy, by wkręcić się w daną historię, jednak zazwyczaj potrzebuje kilku rozdziałów, by się w coś wciągnąć. Gdy zaczęłam czytać „Ghosta”, nie było nawet mowy o tym, by ją odłożyć. Od pierwszego do ostatniego rozdziały czytałam z olbrzymim zaangażowaniem emocjonalnym, a to, co ta historia robiła z moją głową, jest ciężkie do ogarnięcia.

Często w różnych powieściach spotykam bohaterów borykających się z trudną przeszłością czy teraźniejszością, jednak w przypadku historii Talii i Aleksieja nie zdawałam sobie sprawy, że fikcja literacka może mnie aż tak boleć. Nawet nie zliczę, ile razy w trakcie czytania moje serce stawało, a w oczy szczypały łzy.

Wiem też doskonale, że ja jestem z tych dużo płaczących, których wzruszają reklamy w telewizji, ale ta opowieść naprawdę dała mi popalić. Czy jednak wiedząc, że czeka mnie taka przeprawa, zrezygnowałabym z czytania? Oczywiście, że nie! Pomimo że zdaje sobie sprawę, że takie rzeczy nie muszą się dziać naprawdę, że to tylko wyobraźnia autorki stworzyła takie, a nie inne losy bohaterów, to jednocześnie czytając coś takiego, jestem w stanie docenić swoje dobre, zwyczajne życie.


Nie chciałabym się zagłębiać w fabułę tej książki, bo w żaden sposób nie byłabym w stanie oddać tego, jak wielki trud musieli podjąć bohaterowie, by przeżyć to, co ich spotkało. „Ghost” to z pewnością nie jest lekka ani miła historia. To historia pełna bólu, strachu i nadziei. Historia, która rani, złości, która jest mocno pokręcona i zarazem doskonała.

Zaczynając czytać, miałam w pamięci postać Talii. Pamiętałam, że to właśnie jej Mack poszukiwała, i dzięki temu trafiła do klubu i poznała Lachlana. Postać Aleksieja była jednak dla mnie kompletną zagadką, a to, w połączeniu z tym, jak wiele tajemnic jeszcze nie zostało ujawnionych, sprawiało, że od tej książki nie można było się oderwać.

Dla mnie ta historia jest idealna, z całym tym swoim pokręconym myśleniem, zachowaniami czy choćby namiętnością, która wydaje się lekką obsesją. Naprawdę jestem dumna, że moje logo mogło znaleźć się na okładce tej książki, bo to, co w niej znalazłam, dostarczyło mi tylu wrażeń, że jeszcze kilka dni później przeżywam to, co się tam działo.

Myślę, że słowo POLECAM to tylko formalność. Jeśli tylko nie boicie się trudnych historii, to z pewnością musicie ją przeczytać! Ja, całym sercem jestem na TAK!