Sierociniec recenzja

Nie wiem jak Wy, moi drodzy, ale ja z dnia na dzień jestem coraz bardziej zaskoczona światowym poziomem naszej rodzimej literatury i często natrafiam na autora, który śmiało mógłby konkurować z największymi pisarzami swojego gatunku. Ostatnim moim odkryciem jest Pan Przemysław Kowalewski i jego najnowsza powieść „Sierociniec”, którego śmiało mogę uznać za najlepszy kryminał jaki czytałam w ciągu ostatnich paru miesięcy. Jestem oczarowana talentem autora, jego niepowtarzalnym stylem, który potrafi wbić czytelnika w fotel od pierwszych zdań i trzymać w ciągłym napięciu do ostatniego zdania.

Barbara Romanowska to milicjantka, która poświęca się każdej powierzonej sprawie. Nie jest jej łatwo poruszać się w męskim świecie milicji lat siedemdziesiątych, ale dzięki swojej pracowitości i determinacji, jest doceniana przez przełożonych. Kiedy zgłasza się do niej młoda dziewczyna, Irena, twierdząca, że przed laty jej młodsza siostra została sprzedana jakiejś rodzinie z sierocińca, w którym przebywała, pochodząca także z domu dziecka kobieta, postanawia dowiedzieć się, co się takiego wydarzyło z siostrą Ireny. Niestety przełożony nie zezwala jej na śledztwo, twierdząc, że dziewczyna kłamie. Barbara postanawia więc przeprowadzić swoje własne postępowanie, powołując do pomocy swoich kolegów milicjantów i psycholożkę Izabelę. Ugne, to milicjant borykający się z problemem alkoholowym, ale im bardziej z Basią odkrywają utajnioną działalność sierocińca, tym mocniej postanawia zerwać z nałogiem, by móc odnaleźć zaginione dzieci, a pozostałe uchronić od najgorszego losu. Bo w sierocińcu czai się prawdziwe zło. Nielegalne adopcje i wywóz dzieci za granicę to tylko wierzchołem góry lodowej, który odrywa Basia, Ugne i ich zespół. A im bliżej są rozwiązania zagadki, tym bardziej narażają własne życie, bo prześladowcy są wysoko postawieni w państwie polskim. Czy uda im się uratować dzieci i wyjść cało ze starcia z wrogami?

„Sierociniec” to jest prawdziwy majstersztyk kryminalny. Ta książka to nie tylko wciągająca fabuła, trzymająca w napięciu akcja z nagłymi zwrotami, mylącymi trop Basi i Ugne, ale przede wszystkim to oparta na faktach opowieść o dzieciach, które znikały po drugiej wojnie światowej, sprzedawane jako tania siła robocza lub za granicę i ślad po nich ginął. Na ogromną uwagę zasługują także świetnie wykreowani bohaterowie, pokiereszowani życiowo, ale nie poddający się i walczący ze swoimi własnymi demonami i rewelacyjne oddanie ducha lat siedemdziesiątych Polski Ludowej. Jedyne z czym się zgodzić nie mogę, to zakończenie, ale liczę na to, że może jednak będzie kontynuacja, więc na razie się nie czepiam i zabieram się za wcześniejsze książki autora, bo coś czuję, że każda z nich jest tak samo dobra. Jeżeli jeszcze autora nie znacie, to zachęcam gorąco do jego twórczości.