Nemezis recenzja

Pierwsze było „Katharsis” czyli oczyszczenie, teraz czas na „Nemezis”, czyli na zemstę.

Bruno Janoschka, a może raczej Janoszka poznajemy w roku 1936 w Opolu. Razem ze starszym bratem, Herbertem, tworzą zgrany duet, który uzupełnia się w życiu codziennym. Do ich paczki należy także Greta, dziewczyna, którą młodszy z braci pokochał, ale wskutek zbiegu okoliczności musi opuścić rodzinne miasto i ukochaną. Udaje się do Berlina, gdzie zaczyna pracę w cyrku i uczy się rzucania nożem od mistrza Don Alvaro. Jako nierodowity Aryjczyk, czyli obywatel gorszej kategorii Bruno musi opuścić Berlin, który z kosmopolitycznego miasta, stał się miejscem, gdzie obcy nie są mile widziani. Po powrocie do Opola Bruna zastaje początek II wojny światowej. Jak potoczą się losy braci w ogarniętych zawieruchą Niemczech? Jaką tajemnicę skrywa Greta? Jak losy bohaterów splotą się z rodziną Tosidowskich znanych z „Katharsis”?

Maciej Siembieda po raz kolejny udowadnia, że należy do ścisłej czołówki polskich pisarzy. Po „Katharsis” myślałem, że nie można napisać lepszej powieści, ale zdecydowanie się myliłem. Chociaż nie, obie są jednakowo dobre i gdybym miał wybierać, którą wskazać jako lepszą, to byłby jeden z najtrudniejszych wyborów literackich w moim życiu. Co więc jest takiego niepowtarzalnego w twórczości autora, że tak mnie zafascynowała? Na pewno jest to znakomita narracja, która została poprowadzona w „Nemezis” z perspektywy kilku osób. Ogromna ilość ciekawostek historycznych, które bardzo lubię, a których Maciej Siembieda nie żałuje w swoich książkach. Umiejętność znajdywania historycznych „perełek”, o których nie zawsze miałem pojęcie, zapewne ma związek z reporterską przeszłością autora. Ogromną zaletą jest oczywiście wciągająca fabuła, która zasysa tak, że od książki nie można się oderwać. Z jednej strony bardzo chciałem skończyć książkę, żeby poznać zakończenie, ale z drugiej strony wiedziałem, że gdy to zrobię, pozostanie żal, że jak to? Już koniec? Dlatego pomimo ogromnej ciekawości co do dalszych losów bohaterów, starałem się ograniczyć sobie czytanie, aby móc delektować się tą książką.

Bardzo rzadko zdarza mi się przyznawać książce najwyższą ocenę, tu nie mam z tym najmniejszego problemu. Nie znajduję w niej po prostu słabych punktów, nie ma nic, do czego można by się przyczepić. No dobra, może tylko to, że książka jest za krótka. Tak bardzo chciałby się spędzić jeszcze trochę czasu w świcie „Nemezis”… I to prowadzi do pytania, czy będzie dalszy ciąg. Na razie nie wiem, ale obiecuję, że dowiem się u źródła.
Aha, bardzo ważna sprawa. „Nemezis” nie jest bezpośrednią kontynuacją „Katharsis”. Pojawiają się tylko znane z „Katharsis” postaci, ale za to w rolach, które na pewno Was zaskoczą.

Gorąco polecam.

Ocena nie może być inna

10/10