Odruch recenzja

Wiecie jaka będzie to recenzja? Pełna chaosu, podziwu i mnóstwa ekscytacji. Niestety w przypadku tej książki inaczej nie da się opisać emocji, jakie mną targają. Chciałabym podzielić się z Wami moimi odczuciami, ale nie potrafię zebrać tego w spójną całość, a nie chciałabym, aby taka świetna powieść przeszła Wam koło nosa wśród kolejnych premier.

On: pracuje, po powrocie bierze prysznic, obiad, kolacja, chwila dla dziecka i dla niej i musi popracować nad ważnym projektem.
Ona: przewinąć, nakarmić, powycierać po jedzeniu, rozkołysać, przytulić, położyć, wstawić pranie, ugotować, pozmywać, znów przewinąć, zarobić zakupy, sprawdzić czy nie płacze, uspokoić, zaśpiewać, położyć się tylko na chwilę, wstać, znów płacze, przebrać, znów nakarmić...
Wszyscy oczekują od niej, że będzie dobrą matką, że sprosta zadaniu jakim jest macierzyństwo, bo przecież każda kobieta czeka w swoim życiu na ten piękny moment jakim jest cud narodzin.... Błąd.

"Odruch" nie pozostawia nam już żadnych złudzeń - nie każda kobieta nadaje się do roli matki. Ashley Audrain w swojej debiutanckiej powieści daje tego świetny przykład. Ten druzgocący i pełen napięcia dramat psychologiczny zrywa ze stereotypem ciąży jako stanu błogosławionego. Dla głównej bohaterki Blythe poród to droga przez mękę, już od początku nic nie jest tak jak być powinno. Nie ma tu radości, to koszmar pełen niewypowiedzianego bólu, poświęcenia. To dziecko mnie nienawidzi - Blythe czuje to od początku, jest pełna wątpliwości czy wszystko robi tak, jak inne matki. Z biegiem czasu coraz bardziej zaczyna się odsuwać od córki, jest niczym dryfująca wyspa na oceanie samotności. Powiela te same błędy, które popełniła jej matka Cecile.
Powieść wywołała we mnie ogrom sprzecznych emocji, bo były takie momenty, kiedy współczułam bohaterce i w pełni się z nią solidaryzowałam, ale były i takie kiedy nie szczędziłam przekleństw dostrzegając jej błędy. Ta kobieta jest ofiarą, ale i oprawcą. Kiedy Blythe zaczyna dostrzegać ciemniejszą stronę charakteru córki traci wszelkie złudzenia na powrót do normalnych relacji. Dopiero przyjście na świat upragnionego syna sprawia, że potrafi kochać, ale jak długo potrwa jej szczęście?

To opowieść o nienawiści do swoich córek, powielanej z pokolenia na pokolenie, o powolnym rozpadzie rodziny. Narracja pierwszoosobowa czyni z tej historii niemalże intymną spowiedź, nasiąkniętą mrocznym, tajemniczym klimatem. Wszystko zostało ukazane w sposób szczery. W książce zwrócono uwagę na bardzo ważny problem dzieci, które nie dostając wystarczającego uczucia i opieki mają później problemy w dorosłym życiu.
Ta powieść zburzy wasz idealny obraz macierzyństwa i wprawi w zakłopotanie niejedną przyszłą matkę.