Dzieci wygnane recenzja

Wstrząsające wspomnienia okrutnego czasu. Sięgnęłam po nie, aby dopełnić opowieści nieżyjącego już wujka, który przeżył wraz z rodzicami i rodzeństwem piekło Syberii. Bardzo rzadko wracał myślami do tamtych dni, ale gdy o nich opowiadał to zmieniał się cały... w przerażone okrucieństwem świata małe dziecko.
Książka wydawnictwa Znak daje nam czytelnikom możliwość pochylenia się i zadumania nad losem ośmiu małych tułaczy, którzy gehennę Dalekiego Wschodu przeżyli. Poznajemy prawdę o "gościnnym ZSRR", gdzie bohaterowie walczyli z głodem, tęsknotą za bliskimi,
śmiercią.
Jak są odbierani dzisiaj, np. przez młodzież ?

" Po coście tam jechali, skoro tam tak niefajnie było?" - słyszę od nastolatków w czasie szkolnych pogadanek. Więc im tłumaczę, że nie na wakacje tam jechaliśmy. Nawet nie z własnej woli, byliśmy przemocą wywiezieni.
"To uciec mogliście - podpowiadają młodzi.- Mieliście siekiery, topory: zatłuc sołdata i w nogi".
Dla nich wszystko jest proste jak w filmie. /.../ A jak uciec, to gdzie? Niejeden po ciemku z wieczora za chałupę się wyprawił, to go wilki rozszarpały. Las i dzika zwierzyna zastępowały drut kolczasty. ( wspomina Mieczysława Pogodziński)

Czy potrafimy wyobrazić sobie nadludzko wyczerpane, "żywe szkielety" pracujące w tajdze ponad siły za dzienną porcję chleba , która równa była zaledwie 400 gramom? Jak żyli z wszędobylską śmiercią i chorobami - szkorbutem, kurzą ślepotą, które dziesiątkowały szeregi zesłańców?
Po latach wszyscy mogliby się podpisać pod wierszem Broniewskiego ;
" Ja wiem, że jedyna droga
do polski
- to droga Golgoty"

W rozdziale Aleksandra.Matka Sierot, córka Ola wspomina swoją przejmującą samotność, wręcz swoiste okaleczenie, z którym przyszło jej żyć przez wiele lat. Pomimo iż odnalazła matkę po latach tułaczki po świecie, nigdy nie było między nimi wspaniałej, matczynej więzi, czułości i miłości. Ola czuła się oszukana i niczyja. Wojna i tułaczka odebrały jej matkę. Na szczęście w swojej rodzinie dane jej było z mężem i synem przeżyć to, czego sama nie dostała od matki.

Inny bohater tej książki, pan Mirosław Popławski swoje wspomnienia kończy przesłaniem:
"Nie dopuście do wojny. Przy najniższych instynktach, jakie ona wywołuje, i przy dzisiejszej zaawansowanej technologii może nawet unicestwić naszą planetę. Na wojnie nie ma wygranych, wszyscy są przegrani"

Lektura obowiązkowa, szczególnie teraz, gdy tak łatwo zapominamy jak ważna jest niepodległość...


Dziękuję wydawnictwu Znak za przekazanie książki.