Wszystko, co lśni recenzja

Czy bogactwo francuskiego Wersalu jest tylko wytworem magii?

Paryż, 1789 rok. Camille, aby uchronić siebie i młodszą siostrę Sophie od głodu i biedy, jest zmuszona sięgnąć po magię, której nauczyła się od matki. Za pomocą swojego smutku przemienia zardzewiałe gwożdzie w monety i ledwo wiąże koniec z końcem. Na domiar złego jej starszy brat Alain uzależnił się od taniego wina i hazardu, wpędzając się w coraz większe długi.

Sytuacja domowa zmierza ku najgorszemu, ale wtedy na horyzoncie pojawia się Lazare. Młodzieniec pełen radości, zachwytu nad życiem i latający balonem w paryskich chmurach odciąga jej myśli od biedy, brutalnego brata i magii, do której używania się zmusza.

Bardzo dużą zaletą tej książki jest jej klimat. Akcja dzieje się we Francji, za czasów Marii Antoniny i autorka świetnie oddała nastroje jakie panowały wtedy na ulicach. Rosnące niepokoje wzrostami cen, zniesmaczenie wystawnym życiem szlachty i nieprzestrzeganie praw trzeciej klasy było ciągle poruszane, ale w bardzo przystępny sposób. Camille przez większość książki prowadzi podwójne życie - w Paryżu liczy każdego luidora, a w Wersalu przechadza się po bogato urządzonym pałacu w drogiej sukni i gra w karty śmiejąc się do rozpuku, podczas gdy na ulicach są ogromne kolejki po chleb za niebotyczne ceny. Bardzo podobał mi się przedstawiony kontrast tych dwóch światów i stanowił udane tło do całej historii.

Slow burn romance między Camille i Lazare'm jest bardzo slow. Momentami miałam ochotę krzyczeć ze zniecierpliwienia i ponaglić ich do pójścia o krok dalej ze swoją relacją. Była co prawda urocza i delikatna, ale ile można czekać na coś więcej? :D

Choć książka mi się podobała, to miałam wrażenie, że jest zbędnie przedłużana. Pierwsza połowa to ciągle opisy chodzenia do Wersalu, grania w karty i powtarzania Camille, że jak zbierze odpowiednią sumę wygranych monet, to porzuci magię, która ją wyniszczała i która pozwalała jej na zmianę swojego wyglądu. Wiele rozdziałów z rzędu było tak naprawdę bardzo podobnych do siebie i odnosiłam wrażenie, że nie ma ona żadnego konkretnego celu. Przewracałam kolejne strony i zastanawiam się, do czego tak właściwie ona zmierza. Na spokojnie można by skrócić tę książkę o 200 stron i nie zmieniłoby to zbyt wiele w fabule. Czytałoby się ją zdecydowanie płynniej.

W generalnej ocenie uważam, że książka jest dobra z uwagi na jej klimat, barwnych bohaterów i rodzaje magii, ale nie jest zjawiskowa i nie przyciąga uwagi niczym szczególnym. Z pewnością spodoba się czytelnikom, którzy nie lubią mocno rozbudowanych światów i rozdziałów pełnych adrenaliny i plot twistów. Jest przyjemna do czytania, spokojna i charyzmatyczna, a relacja Camille i Lazare zauroczy zwolenników slow burnów :)

[współpraca reklamowa z Wydawnictwem Young]