Fiolet recenzja

Poszłam do Empiku z zupełnie innym zamiarem. Ale kto się oprze nowej książce Magdaleny Kozak, będąc jeszcze pod wrażeniem trylogii "Nocarz"? (którą na marginesie niedługo zacznę czytać po raz trzeci - mam teraz na to niesamowitą ochotę). Wróciłam więc do domu z książką i od razu zaczęłam czytać. Nie mogłam skończyć od razu - tyle roboty jeszcze nie miałam i czekam z wytęsknieniem na chwilę oddechu w wakacje.
Ale do rzeczy - w tej pozycji przyciągało mnie wszystko: okładka (grafika, tak jak w trylogii, bezbłędna), tytuł (intrygujący, a poza tym - fiolet to mój ulubiony kolor), opis obiecujący dobrą zabawę oraz nazwisko. Pani Kozak przecież ma doskonały warsztat literacki i rozległą wiedzę na tematy, które porusza w swojej książce. "Fiolet" to opowieść o Armageddonie, który nadciąga z nieba. Na Ziemię spadają "Róże", z ziemi wyrastają "Fiołki:" - rośliny, które zioną zabójczym cyjanowodorem. Jedynym ratunkiem jest przejęcie kontroli nad paniką ogarniającą cywili, wysłanie grup ratowników do pomocy potrzebującym i... spadochroniarzy, którzy walcząc na granicy ryzyka będą, często w samobójczym locie, unicestwiać rośliny.

Prolog liczył aż 81 stron, Magdalena gruntownie wprowadziła nas w problem. Tak szybko go połknęłam, że gdy zaczęłam czytać o spadochroniarzach, wszystko zaczęło mi się mieszać. Dopiero później zreflektowałam się - a, właśnie! To tutaj zaczyna się właściwa akcja!
Nie wiem, co było w tych bohaterach - ale wszystkich, jak leci, polubiłam od samego początku. Tym bardziej bolało, jak z kilkoma z nich musiałam się pożegnać, bo chyba to nie tajemnica, że w obliczu takiego ryzyka, ze skakaniem i naciąganiem momentu otwarcia spadochronu do ostatnich sekund, albo w momencie wędrowania po zakazanej strefie skażonej HCN, ktoś w końcu musi zginąć...

Za co kocham Magdalenę Kozak?
Za jej realistyczne opisy broni, wykonywanych akcji, skakania ze spadochronem - to, że sama strzela i skacze na pewno jej pomogło. Ale ogromny plus za to, że potrafiła to wszystko przelać na papier.
Za to, że pisze o "męskich rzeczach" o wiele lepiej niż oni sami.
Za to, że dostosowuje język do warstw społecznych i charakterów poszczególnych osób, nie boi się po męsku rzucić mięsem, kiedy trzeba.
Za wspaniałe pomysły i zwroty akcji.
Za świetnie dobrane teksty kultury, zacytowane na początku każdego rozdziału (a znalazłam tam i System Of A Down i Perfect i cytaty sławnych ludzi i studium traktujące o skokach ze spadochronem, czy toksycznych substancjach, oraz fragment jednego z moich ulubionych wierszy Baczyńskiego).
Za wplatanie tekstów piosenek w opowieść.
Za bezbłędne dialogi.
I w końcu, co było nowe w jej powieści, za narrację drugoosobową (oczywiście tylko w kilku momentach) - mogłam się poczuć tak, jakbym ja skakała ze spadochronem. Pomagały mi plastyczne opisy uczuć, jakie w tym momencie powinnam przeżywać. Od razu zapragnęłam skoczyć.
Polecam. Oczywiście, jeśli ktoś lubi literaturę "dla facetów". Chociaż moim zdaniem to takie pojęcie już dawno powinno znaleźć się na liście stereotypów.