Jedyne ocalałe recenzja

„Jednak jakimś cudem to my krzyczałyśmy najgłośniej, uciekałyśmy najszybciej, walczyłyśmy najbardziej zawzięcie. Udało nam się przetrwać”

Quincy z pozoru wiedzie spokojne i ułożone życie. Ma cudowne mieszkanie, troskliwego chłopaka i odnoszący sukcesy blog kulinarny. Jednak to tylko fasada jej życia. Dawno temu, wydawałoby się, że w innym życiu, Quincy spotkała tragedia. Jej przyjaciele zostali zamordowani w brutalny sposób. Z całej masakry przetrwała tylko ona. Media nazywają ją Jedyną Ocalałą. Podobnie jak dwie inne dziewczyny — Lisę i Samantę. Dziewczyny nie znają się osobiście. Jednak kiedy ciało Lisy zostaje znalezione w wannie, na progu mieszkania Quincy pojawia się Sam. A losy Jedynych Ocalałych się krzyżują.

Zacznę od tego, że uwielbiam książki Rileya Sagera. Większość z nich była niesamowita! Genialnie zbudowana historia, fabuła i plot twisty. I tego oczekiwałam tym razem. Do tej pory z książek, które przeczytałam, nie podobała mi się jedynie „Zamknij wszystkie drzwi”. Miałam więc nadzieję, że „Jedyne ocalałe” zwiększą liczbę tych, które mi się podobały.

No i niestety, ale lekko się zawiodłam. Sama fabuła zapowiadała się naprawdę ekscytująco. Początek był ciężki, ale brałam poprawkę na to, że to debiut autora. Jednak z czasem wcale się nie poprawiało. Miałam wrażenie, że zbyt duża część tej książki jest przegadana. Autor mocno skupił się na odczuciach Quincy i jej próbach złożenia życia do kupy. Jednak to tylko zwalniało całą akcję. Przez co początek był naprawdę bardzo ciężki do przebrnięcia.

Quincy ogólnie nie trafi do moich ulubionych bohaterek literackich. Nie umiałam w sobie znaleźć współczucia dla niej, które tak naprawdę jej się należało, bo przetrwała taką traumę. Jednak podejmowała tak głupie decyzje, że czasami sama nie wierzyłam w to, co czytam. I zamiast słuchać się narzeczonego, który przez wiele lat ją wspierał i dobrze doradzał, to olała jego rady i zaczęła słuchać osoby, której nawet nie znała. Nawet po tym, jak część prawdy wyszła na jaw. Już dawno żadna bohaterka, o której czytałam, nie postępowała tak nierozważnie.

Natomiast to nie jest tak, że cała książka mi się nie podobała. Bo rozdziały poświęcone Pine Cottage były niesamowite i w nich odnajdywałam styl Sagera, jaki lubię. Te rozdziały były dopracowane i świetnie przemyślane. Szkoda, że nie było ich więcej. Dodatkowo na koniec dostajemy taki plot twist, że szczęka mi opadła. I właściwie ten plot twist uratował całą książkę, bo to naprawdę było coś, czego się nie spodziewałam.

Z całą pewnością nie będzie to moja ulubiona książka Sagera. Natomiast nie jest też najgorsza. I na pewno o wiele bardziej przebija „Zamknij wszystkie drzwi”. Więc zdecydowanie polecam zapoznać się z nią samemu i wyrobić sobie o niej opinie.