Jutro 7. Po drugiej stronie świtu recenzja

"Siedzieliśmy na drzewie,omawiając pomysły. Zabawne: usadowiliśmy się między silnymi, gładkimi białymi gałęziami eukaliptusa, co kilka minut milkliśmy, żeby popatrzeć na zielone i żółte ptaszki z czarnymi i białymi grzebieniami, stukające dziobami w korę, wsłuchiwaliśmy się w ich hałaśliwy pewny siebie świergot i zastanawialiśmy się, jak zabijać ludzi. Czy po wojnie dochodzi się do siebie? Czy kiedykolwiek wraca się do normalności? Nie byłam pewna, ale chyba nie."

"Po drugiej stronie świtu" obfituje w niespodzianki. Przede wszystkim bohaterowie poznają Ryana - żołnierza wysłanego helikopterem przez pułkownika Finley'a, który poza zamówionymi przez nich pysznościami przywozi... ładunki wybuchowe i broń palną. Wojsko Nowej Zelandii pragnie, aby nastolatkowie przeszli w stan mobilny, wybierali cele i atakowali, w celu zdezorientowania wroga podczas D-Day - w skrócie wielkiego ataku. Oczywiście bohaterowie po raz kolejny podejmują ryzyko i jako partyzanci ruszają do ataku. Niestety, w wyniku komplikacji, Ellie odłącza się od przyjaciół i wkrótce traci o nich słuch. Trafia do obozu pracy, gdzie bestialstwo żołnierzy nie zna granic. Czy Ellie uda się uciec i odnaleźć przyjaciół oraz rodzinę? Czy ma w ogóle kogo jeszcze szukać?

Wręcz epickie uwieńczenie serii. Od tej części nie mogłam oderwać się ani na moment! "Jutro 7" jest wręcz przepełnione akcją, dramatyzmem i wszystkim, co w tej serii najlepsze. Bohaterowie po raz kolejny podejmują ryzykowne działania, nie brakuje łez, a napięcie, które buduje John Marsden jest po prostu fenomenalne (co już chyba pisałam wcześniej ^^"). "Po drugiej stronie świtu" obfituje w zmiany akcji, tak, jak poprzednia część. Poznajemy życie w obozie pracy oraz bestialstwo (a wręcz szaleństwo!) wrogich żołnierzy, nie brakuje także wielu wątków historyczno-wojennych, jak choćby słynny D-Day, który miał miejsce podczas drugiej wojny światowej. Wszystko to jest pięknie ubrane w refleksyjne rozmyślania Ellie i przyprawione wzruszającym zakończeniem. Ale... czy oby na pewno szczęśliwym? Przekonajcie się sami, polecam z całego serca.

"Niektóre rzeczy się kończą. Ale nie wojna."

Moja ocena: 10/10