Pejzaż dobrej kobiety recenzja

Pejzaż dobrej kobiety" to autobiografia brytyjskiej historyczki Carolyn Steedman. Choć książka opisywana jest jako autobiografia, osobiście uważam, że jest po części autobiografią,a po części reportażem.

Autorka porusza głównie tematy płci, klasy i awansu społecznego. Opisuje sytuację większości kobiet wychowujących się w klasie robotniczej, w niezbyt zamożnych domach, z niewielkimi perspektywami na odniesienie sukcesu. Nie brakuje tu także roli ojców w takich rodzinach.

Jak na historyczkę przystało, w książce jest dużo odniesień do przeszłości (ale też do baśni i psychoanalizy) i dużo porównań do sytuacji kobiet w połowie XX wieku.
To książka mocno feministyczna, ale napisana w sposób przystępny, nieodrzucający czytelnika. Nie zanudza, co często tego typu książki potrafią. W książce, choć opisywana jest relacja matka- córka, nie znajdziemy sentymentalnych uniesień i ckliwych, tanich opowieści. Napisana jest w sposób prosty, można odnieść wrażenie, że trochę chłodny, ale bardzo konkretny. Mimo to jest refleksyjna i można w niej znaleźć kilka cytatów chwytających za serce. Autorka postanowiła napisać ją po śmierci matki, aby lepiej ją zrozumieć i przyjrzeć się wielu tematom, które ją nurtowały przez większość życia. Pomimo awansu klasowego, postanawia nie odcinać się od czasów trudnego dzieciństwa i zbadać swoją przeszłość.
Steedman opisuje swoją relację z matką. Opisuje sytuacje, kiedy jako dziecko słyszała, że jest winna wszelkim niepowodzeniom sfrustrowanej matki i jak bardzo zniszczyła jej życie. Jednak nie ocenia i nie krytykuje. Przygląda się za to czasom w jakich matka (I innne kobiety w jej wieku) musiała dorastać i warunkom w jakich musiała sobie radzić jako młoda kobieta. Jak bardzo różniły się od czasów młodości autorki. I jak wiele miały ze sobą wspólnego.Tłumaczy (i sobie, i nam) pewne schematy, zachowania jakimi kierowała się jej matka, z czego one wynikały i jak duży wpływ miała klasa w której dorastały.Autorka pisze, że dopiero, jako dorosła kobieta, zrozumiała z czego wynikały różne zachowania matki. Dopiero zrozumienie świata, polityki, społeczeństwa i życia, pomogło jej zrozumieć swoje, i matki, dzieciństwo. Wybaczyć różne rzeczy, przepracować je sama ze sobą. Przyjrzenie się wielu wątkom, analiza społeczna, kulturalna, polityczna pomogło zrozumieć, wybaczyć i po części zapomnieć.
Steedman porównuje w książce jak kwestie społeczne wpływały na dorastanie w różnych klasach społecznych i w różnych latach, skupiając się jednak głównie na klasie robotniczej z której sama pochodziła.

Od czasów, które autorka opisuje, minęło już wiele lat, jednak pewne wzorce, pewne schematy, pewne mizoginistyczno-patriarchalno-seksistowskie rzeczy do tej pory mają się niestety świetnie.
Książka mocno refleksyjna i choć jest przystępna wymaga większego skupienia, zastanowienia się i refleksji. Bardzo podoba mi się opinia, że to książka o dorosłych ludziach z syndromem biednego człowieka, który wynika z biedy w dzieciństwie. To tylko pokazuje jak duży wpływ ma dzieciństwo na nasze dorosłe życie i jak ciężko sobie z pewnymi rzeczami poradzić w dorosłym życiu.Pejzaż dobrej kobiety, powinien być refleksją dla wszystkich osób, które chcą zostać rodzicami- Najpierw powinni przepracować swoje dzieciństwo, swoje problemy i swoje troski i wady, a dopiero później decydować się na dziecko. Żeby nie obciążać go problemami już na starcie. To niestety aktualna lekcja do tej pory.
Dla mnie momentami ta książka była trudna, ale mocno mnie wciągnęła. Nawet nie spodziewałam się, że aż tak mocno, pomimo, że lektura feministyczna nie jest mi obca.

Bardzo dobra pozycja! Cieszę się, że po nią sięgnęłam.