Srebrne skrzydła recenzja

Jest takie przemilczane fatum, które krąży nad większością autorów, tzw. fatum drugiego tomu. I cóż... Lackberg w kontynuacji "Złotej klatki", która bardzo przypadła mi do gustu, przybiła nieświadomie piątkę z tymże, potwierdzając tylko teorię.
Przypomnę, iż "Złota klatka" podobała mi się za styl, za pomysł, za ciekawą narrację i uknute chermetyczne tło bogatych, zblazowanych ludzi, którzy gotowi są w imię zemsty posunąć się do wszystkiego, a pieniądze im jeszcze w tym pomagają. Więc co stało się w drugim tomie?

Faye nadzoruje swoje biznesowe imperium, lecz przeszłość nieuchronnie daje o sobie znać, co w przeplatanej współcześnie oraz wspomnieniami z przeszłości narracji czyni Lackberg. Elementy układanki, którą zaproponowała czytelnikowi w "Złotej klatce" autorka wskakują na swoje miejsce i wyłania się coraz wyraźniejszy obraz Matyldy. I to właśnie z nią mam niejaki problem, gdyż trudno opowiedzieć się po którejkolwiek ze stron biorąc pod uwagę jej czyny: z jednej strony zaczyna piekielnie irytować swą naiwnością oraz bezwzględnością, z drugiej widać w niej wciąż to małe, niewinne dziecko pokrzywdzone przez dorosłych. Czytelnik raz kocha, raz nienawidzi Faye, raz współczuje, by za chwilę pomyśleć "a dobrze Ci tak!". Sceny seksu robią się zwyczajnie niesmaczne i zaczynają zalatywać ostrą perwersją seksualną i o ile w pierwszym tomie było to już na granicy dobrego smaku, tak w "Srebrnych skrzydłach" Lackberg przybiła w tym temacie przysłowiowego gwoździa do trumny sporą (zbyt opisową, zbyt obrazową i zbyt niesmaczną) przesadą. Kolejny zarzut to podkreślenie majątku Faye, jej stylu ubierania, marek, jakie wybiera bizneswoman - po co? By podkreślić przepych?
Co do pociągniętych i rozwiniętych wątków nie mam większych zastrzeżeń, historia wydaje się spójna, a nawet wciągająca. Autorka w miarę logicznie, choć nie bez pewnej, wyczuwalnej przesady kontynuuje losy głównej bohaterki i ja dałam się w to wciągnąć, choć już nie tak mocno, jak przy pierwszej, w mojej opinii nieco lepszej części.