Far far away recenzja

Young adult to dla mnie nowy i niezbadany odłam w dziedzinach literatury, dedykowany młodzieży, wkraczającej w dorosłość. Ten moment jest dla mnie trudny do określenia. Nie wiem dokładnie, czy chodzi tu tę granicę, gdy kończy się osiemnaście lat i dopiero wtedy uzyskuje się status młodego dorosłego (logika by tak nakazywała!). A może chodzi o to, że poziom dojrzałości u każdego jest inny i poziomy hormonów określają zapotrzebowanie na tego typu tematykę w literaturze?

Nieco zdziwiłam się, że bohaterowie to osoby (w moim przekonaniu) dorosłe od dawna, bo sama przecież będąc w podobnym wieku, czuję, że zmierzam już raczej w kierunku wieku średniego... No dobra, powiedzenie, że każdy ma tyle lat na ile się czuje może być tu argumentem, jednak będę obstawać za tym, by granice wiekowe były jaśniej określone.

Pierwsze wrażenie podczas lektury nie było zbyt pozytywne, właśnie dlatego, że czuję się zbyt dorosła i ustabilizowana, by psychicznie zaangażować się w problemy bohaterów. Niemniej jednak stwierdziłam, że to nie do końca w porządku, by skreślać książkę tylko z uwagi na osobiste doświadczenia.

Cofnęłam się zatem do czasów, gdy uczuciowe rozterki, wielkie nadzieje, miłosne dramaty i hormonalny rollercoaster stanowiły centralny punkt wczesnej dorosłości. I tak w takiej sytuacji można spojrzeć na książkę łaskawiej.

Pola i Filip podczas imprezy mieli swój mały epizod, którego echo rozbrzmiewało w ich głowach przez kolejne dziesięć lat. Oboje oszukiwali i przekonywali siebie, że ich relacja nigdy nie wyjdzie poza granice chłodnej tolerancji, choć w głębi serc wiedzieli, co tak naprawdę do siebie czują. Filip pierwszy postanowił jednak zawalczyć o Polę i pokazać, że nie jest takim zimnym, wyrachowanym draniem, za jakiego do tej pory uchodził. Reszta fabuły to nic odkrywczego, nie było zaskoczeń, wszystkie działania bohaterów prowadzą oczywiście do happy endu. Jako nastolatka takiego zakończenia oczywiście bym oczekiwała.

Oceniając ”Far far away” pod kątem stylu, nie mam uwag. Autorka ma lekkie pióro, dobrze się to czyta i stawiam za to sporego plusa. Widać, że nie jest to debiut literacki, a krótka notka biograficzna potwierdza, że na rynku wydawniczym pani Szafrańska działa od kilku lat.

Myślę, że ocena 6/10 jest notą sprawiedliwą. Książkę czyta się szybko, lekko i jeśli tematykę potraktuje się z pewną dozą pobłażliwości, można miło spędzić czas nad lekturą.