Dzieci lwa recenzja

Pozory mogą mylić. Perspektywa zmienia wszystko. By zrozumieć, trzeba poznać całą historię od początku.

Wiktor Tilszer musi znów stawić czoło zapomnianym (?) demonom przeszłości. Kontrowersyjny film, który w tajemniczych okolicznościach ujrzał światło dzienne, przedstawia go jako winnego śmierci przyjaciela fotografa. Za krótkim nagraniem stoi jednak dużo dłuższa opowieść. A cała ta historia jest przepełniona znacznie większą liczbą tragedii i tajemnic.

Znany dziennikarz będzie musiał cofnąć się do przeszłości, dosłownie i w przenośni, by udowodnić swoją niewinność i jeszcze raz przeżyć piekło ogarniętej wojną domową Gruzji.

,,Dzieci lwa" to książka wstrząsająca i pełna naprawdę silnych emocji. Autor wykazał się niesamowitym kunsztem i talentem - nie znalazłam absolutnie niczego, co można by zarzucić tej książce. Jedynie tylko mogę żałować, że skończyła się ona tak szybko, zdecydowanie za szybko.
Historia od początku wyraźnie pachnie zbliżającą się tragedią, czymś co rozerwie serca. Czytelnik w trakcie powieści czuje rosnące napięcie - i właśnie to uczucie budowało niepowtarzalny klimat tej książki. Klimat oczekiwania na grom, oczekiwania na najgorszy cios. Jakże dziwne było to uczucie, że nie można było się tego doczekać.
Fragmenty opisujące Gruzje, wojnę domową, gruzińskiego ducha i kulturę to istne arcydzieła. Napełnione taką dawką emocji i autentycznych ludzkich tragedii, że w pewnym momencie zapominamy, że to tylko książka. Angażujemy się, jakby to nie była fikcja.

Swój udział mają także w tym bohaterowie - prawdziwi, pełni życia, wyraziści i barwni. Zapadają w pamięć i wywołują skrajne emocje.

Marcin Meller w niesamowity sposób opowiada o przyjaźni, skomplikowanych relacjach i trudnej przeszłości.
Czytelnicy, razem z bohaterami, zadają pytania "co by było, gdyby..."
Odpowiedzi nie sposób poznać.
Ale możecie za to poznać te historie. Zostanie z Wami na bardzo długo, o ile nie na zawsze.

Ja po tej książce czuję się jak przeżuta skarpetka ze złamanym sercem. Ale warto było.